Recensies

In Pauline Pisa's Halfrust hebben de gedichten meestal een anekdotische invalshoek, maar de beschreven werkelijkheid wordt al snel vertekend; er is daarbij vaak de suggestie van ingrijpende gebeurtenissen, maar omdat nooit het hele verhaal wordt verteld, blijft er een geheim bewaard en de afstand tussen de in de gedichten opgeroepen 'ik' en de lezer precies groot genoeg om de laatste niet zijn belangstelling voor die 'ik' te doen verliezen. Een prima bundel die helaas ontsierd wordt door enkele slordigheden.

Begin maart verscheen Voor altijd ergens, een bloemlezing van de gedichten van Esther Jansma. Ze heeft die zelf samengesteld en dat is interessant: ze vormen een staalkaart van haar voorkeuren. Zo is meer dan de helft afkomstig uit haar laatste twee bundels, Alles is nieuw en Eerst. De titels van de bundels ontbreken, maar in de verantwoording is de herkomst van de gedichten te lezen. De ordening is chronologisch en daardoor is haar poëtische ontwikkeling goed te volgen.

In de serie 'Dichters voor bijna niets', dat aardige initiatief van Kees Godefrooij, verscheen onlangs Hemeltrans, elf dichters hogerop voor bijna niets. Het is al de vierde bloemlezing met werk van landelijk niet zo heel erg bekende, maar wel serieus te nemen dichters.

Kunstenaar Willem Snitker en dichter John Schoorl brachten met Hoor de zieltrein een ode aan Search for the new land van jazztrompettist Lee Morgan. Helaas vervalt het boek in herhaling, omdat het een en hetzelfde register bespeelt.

Een ghostwriter kruipt, op verzoek en tegen betaling, in de huid van iemand anders, en schrijft onder diens naam. Dat doet hij omdat hij het beter kan dan die ander, omdat de ander geen tijd heeft, of omdat het onderwerp te beladen is, precair, of een voor de opdrachtgever te grote emotionele impact heeft.
Kurt De Boodt schreef een dichtbundel met de titel Ghostwriter, en het eerste wat ik mij afvroeg was of hij op iemand doelde in wiens huid hij, als dichter, gekropen was.

Dat het vorig jaar verschenenDe werkelijkheid houdt het lang vol van Y. Né een bundel is met bijzondere kwaliteit, blijkt pas gaandeweg, want de bundel komt wat moeizaam op gang. Het is even wennen aan de cerebrale inslag en aan Né's taal, die vaak wat formeel en afstandelijk is. Maar haar humor en zelfspot, én haar intelligentie houden je erbij; gaandeweg lees je je in, raak je met haar aanpak vertrouwd, blijkt ze een dichter met een sterke persoonlijkheid die in haar poëzie volop tot uitdrukking komt.

Met Nachtopera. Een episch gedicht staat Liesbeth Lagemaat in een traditie die ook in onze Nederlandse literatuur enkele spraakmakende voorbeelden heeft opgeleverd, zoals Albert Verwey met zijn Persephone en Demeter, Martinus Nijhoff met Awater en Willem Jan Otten met De Vlek. Met hun verhalend en mythisch karakter hebben zij ieder op hun eigen manier naar thema en vorm gestalte gegeven aan het genre van het epische gedicht.
Lagemaat valt te bewonderen om haar beeldenstorm, haar kleurrijke taal, haar ritme en haar gedrevenheid in bepaalde delen van het gedicht, maar de stroom aan beelden doet te kort aan de epische lijn die ze heeft willen uitzetten over het samenleven tussen een man, een vrouw en een kind

Hoe geef je je leven zin? We weten het niet. Als het leven zin heeft, dan kan het alleen de zin zijn die je er zelf aan geeft, in religieus opzicht of anders. Toegespitst op de poëzie van Marc Tritsmans in Aanrakingen zou je kunnen zeggen dat zij lijdt onder zijn behoefte om zinvol te zijn.

In De blanke gave van Ellen Deckwitz is overal water: kraanwater, zeewater, overstromingen en lichaamsvocht. Zij bekijkt en beschrijft de wereld door een vergrootglas, met een lachspiegel en een periscoop, wat verrukkelijke beelden en zinnen oplevert.