Recensies

In Zelf van Pieter Boskma is de lezer er getuige van hoe de dichter de pijn van een smartelijk verlies bezweert in een magistraal verwerkingsproces, dat uitmondt in de overgave aan zichzelf. Boskma overtreft zichzelf in deze grootse bundel in helderheid en zeggingskracht.

Jacob Groot schreef met Nieuwe zon opgeblazen, hoog geclassificeerde humbug. Een overdreven gearticuleerd onderonsje met zichzelf waarin hij niets anders beweert dan wat hij verzonnen heeft; taal losgezongen van zijn betekenis, niet zozeer onnavolgbaar, als wel gewoon stupide.
Deze soms hilarische lariekoek verscheen in een door De Harmonie prachtig uitgegeven bundel.

Corrado Hoorweg is de enig overgeblevene van een vriendengroep van vijf dichters rond de in 1937 uit Duitsland via Parijs naar Nederland gevluchte humanist en dichter Wolfgang Frommel (1902-1986), in 1951 oprichter van het tot 2007 bestaande Duitstalige tijdschrift Castrum Peregriniwaarin hun gedichten - in vertaling - verschenen. Castrum Peregrini richtte zich nadrukkelijk op het levend houden van wat als een bij uitstek Europese traditie gezien werd: een humanistische mens- en cultuuropvatting gevoed door het gedachtegoed van de klassieke oudheid en het christendom.
Oorspronkelijk had Hoorweg het plan om alleen het vijftal voor het voetlicht te brengen, maar zich realiserend hoezeer zij pasten in een brede humanistis

Frans Depeuter (Lichtaart, 1937) schreef met Wolken schoven boven ons voorbij al zijn veertiende dichtbundel. De gedichten hebben in al hun haast naïeve eenvoud door de persoonlijke invalshoek een bepaalde zuiverheid die ze als bescheiden document humain lezenswaardig maakt.

In Wel verbinding geen contact roept Guido Utermark een wereld op die vertrouwd overkomt, maar waarmee je geen wezenlijke verbinding lijkt te kunnen maken. Je lijkt deel uit te maken van een laboratoriumexperiment waarin emotie is vervangen door de koele of kille vaststelling van waardevrije feiten. Dat is bepaald verwarrend, maar wanneer je je eraan durft over te geven heel soms ook humoristisch.

In Opzichtige stilte heeft Leonard Nolens de binnenwereld van de maatschappelijk gemarginaliseerde mens naar buiten willen brengen door zich in te leven diens situatie - sterker nog, door de benarde existentie te tonen waarin deze mens gevangenzit. Door de binnenwereld binnenstebuiten te keren geeft hij inzicht in wat ten diepste de ervaring is die leven heet. Wat Nolens de ‘wij’ en de ‘ik’ uit zijn vierdelige bundel laat ondergaan, is tevens een metafoor voor de positie van de dichter in de moderne samenleving. Een dichter heeft zijn sensoren op de werkelijkheid gericht, maar blijft daarin van nature een buitenstaander. Wat hem onderscheidt van de oplettende lezer, is zijn distantie tot diezelfde werkelijkheid en zijn scher

André van der Veeke grossiert in zijn jongste bundel Poldergeest van de goede aanzetten, maar de uitwerking is vervolgens lang niet altijd bevredigend. De gevoelens zijn er, de goede bedoelingen zeker, maar niet de woorden die hen zouden moeten dekken.

In Nachtschade van Laura Mijnders staan te weinig parels om de bundel interessant te maken. De dichteres komt niet weg met het excuus dat poëzie eenvoud is. Haar poëzie zal nog flink moeten rijpen.

Lies Van Gasse noemde De benen van de hemel, de nieuwe bundel van Peter Theunynck, geen dichtbundel maar een papieren, geletterd bos. En ja, in elk gedicht ritselt wel ergens een twijg of blad of duikt een landschap op waarin bomen, struiken en bloemen een prominente rol spelen. Naast bomen spelen bommen een belangrijke rol: in het werk van Theunynck is de oorlog ook nooit ver weg. In het tweede deel van de bundel, dat de passende titel Flanders Fields meekreeg, neemt hij de lezer mee naar het slagveld van de Eerste Wereldoorlog. De Westhoek en zijn protagonisten vormen naast bomen een tweede rode draad in deze bundel.