Recensies

Indrukwekkend, de bundel Met terugwerkende kracht van Yannick Dangre. Imponerend. Dit is poëzie die moeiteloos uit het brein van de dichter lijkt te zijn voortgekomen, met vlekkeloos gemak. Het is alsof de adem van de dichter door de regels heen stroomt, je opneemt in zijn gevoelsstroom, je meeneemt, steeds dieper de ontgoocheling in waar de bundel over handelt.

In Vangst nodigt Onno Kosters zijn lezers uit om de bundel steeds opnieuw te bezoeken en dat moet ook wel. Sommige gedichten geven zich door de vele verwijzingen naar literatuur, non-fictie, popmuziek, film en eigen werk niet makkelijk prijs, maar de doorzetter wordt ruimschoots beloond, want Kosters vierde is een heel goede bundel.

een vrouw schrijft een jongen van Pom Wolff bestaat uit vier aparte boekjes, gevat in een soort briefomslag met sluitzegel. Ieder boekje is een aparte cyclus van tien gedichten met achtereenvolgens de titels 'een vrouw schrijft een jongen', 'schrijft een vrouw', 'schrijft een jongen', 'genade'. Zodra ze zijn uitgepakt liggen ze door elkaar, zodat de cycli al gauw een willekeurige volgorde krijgen. Het zal zo bedoeld zijn. Waarom bijvoorbeeld met genade eindigen, als je er ook mee kunt beginnen? En schrijft nu eerst de jongen of toch de vrouw? Mogelijkheden genoeg.

Weer thuis van Theo Bakker ontleent zijn waarde niet in de eerste plaats aan de kwaliteit van de afzonderlijke gedichten, maar aan het geheel, dat een uniek document is van zelfonderzoek. Al zit er een soms benauwende engte in de bundel waaraan het moeilijk ontsnappen is, Weer thuis is juist waardevol vanwege de 'beperktheid' tot déze mens. Ecce homo!

Nina Werkman heeft in de beste gedichten van Vrouwenwerk een toon die mij bevalt. Zij schrijft met een kalme nuchterheid, houdt in het persoonlijke precies zoveel distantie dat het de lezer toestaat zich betrokken te voelen en heeft daarbij voldoende zelfvertrouwen om de vorm van haar gedichten - o.a. met enkele prozagedichten - naar haar hand te zetten.

Margreet Schouwenaar schreef met Waaraan het vlees ontsnapt een gevarieerde bundel die voor meer dan de helft uit gelegenheidsgedichten bestaat. Eens te meer toont zij zich een vakvrouw. Naast de betrokkenheid op tijd en eeuwigheid valt de gerichtheid op taal op.

Met de bloemlezing De wilgen, de velden, het water - Bordeauxreeks nr. 25, weer een mooie uitgave van Liverse - behoedt Mario Molegraaf Augusta Peaux (1859-1944) voor een onverdiende vergetelheid.

Plankvrouw is de derde dichtbundel van Andrea Voigt. In elk gedicht maakt het personage Plankvrouw van alles mee. Vermakelijk om te lezen, maar wel wat flauw en gelikt.

Marianne Grootenboer schreef met Van toen en nu en héél misschien ook morgen een eerbewijs aan haar overleden echtgenoot, de musicus Peter Snoei. Met teksten, collages en tekeningen is het in alle opzichten een kleurrijk boek.