Recensies

Een serenade voor mijn Shéhérazade, de negende bundel van Walter Palm, bestaat uit 52 gedichten voor zijn geliefde die hij Shéhérazade noemt: de betoverende vertelster uit Duizend-en-een-nacht die met haar prachtige verhalen de moordzuchtige sultan nieuwsgierig houdt en zich daarmee het leven redt. Palm probeert op zijn beurt zijn Shéhérazade te boeien met zijn gedichten: iedere week één, een jaar lang.

Sinds mei 2012 publiceert Jan Holtman (1969) op de site van SLA|Avier interviews met dichters. Uit de gesprekken die hij tot medio 2014 voerde, werden er tien gebundeld voor Een zweep voor eigen rug. Dat zijn die met Ingmar Heytze, F. Starik, Chrétien Breukers, Kees Engelhart, Esther Porcelijn, Jean Pierre Rawie, Jana Beranová, Ester Naomi Perquin en Delphine Lecompte, de laatste twee keer.

Uitgeverij De Harmonie bracht dichter Remco Campert (1929) en diens vriend Jeroen Henneman (1942) samen voor De Stad, een op fors formaat uitgegeven boek (een maatje meer dan A4) waarin poëzie en beeldende kunst samenkomen. Campert selecteerde uit Remco Campert Dichter (De Bezige Bij 2011) vijftien gedichten en Henneman leverde 23 prenten.

Willem van Zadelhoff toont zich in Het ei van Fabergé een vakman. Hij is niet alleen sterk in ironie, maar ook in de paradox, die goed past bij zijn thematiek: het verleden is voorgoed voorbij en tegelijkertijd aanwezig door de herinnering. Van Zadelhoff bespeelt heel verschillende registers en het is knap hoe hij daarin vorm en inhoud steeds op elkaar betrekt. Een bundel om van te genieten.

In Zelf van Pieter Boskma is de lezer er getuige van hoe de dichter de pijn van een smartelijk verlies bezweert in een magistraal verwerkingsproces, dat uitmondt in de overgave aan zichzelf. Boskma overtreft zichzelf in deze grootse bundel in helderheid en zeggingskracht.

Jacob Groot schreef met Nieuwe zon opgeblazen, hoog geclassificeerde humbug. Een overdreven gearticuleerd onderonsje met zichzelf waarin hij niets anders beweert dan wat hij verzonnen heeft; taal losgezongen van zijn betekenis, niet zozeer onnavolgbaar, als wel gewoon stupide.
Deze soms hilarische lariekoek verscheen in een door De Harmonie prachtig uitgegeven bundel.

Corrado Hoorweg is de enig overgeblevene van een vriendengroep van vijf dichters rond de in 1937 uit Duitsland via Parijs naar Nederland gevluchte humanist en dichter Wolfgang Frommel (1902-1986), in 1951 oprichter van het tot 2007 bestaande Duitstalige tijdschrift Castrum Peregriniwaarin hun gedichten - in vertaling - verschenen. Castrum Peregrini richtte zich nadrukkelijk op het levend houden van wat als een bij uitstek Europese traditie gezien werd: een humanistische mens- en cultuuropvatting gevoed door het gedachtegoed van de klassieke oudheid en het christendom.
Oorspronkelijk had Hoorweg het plan om alleen het vijftal voor het voetlicht te brengen, maar zich realiserend hoezeer zij pasten in een brede humanistis

Frans Depeuter (Lichtaart, 1937) schreef met Wolken schoven boven ons voorbij al zijn veertiende dichtbundel. De gedichten hebben in al hun haast naïeve eenvoud door de persoonlijke invalshoek een bepaalde zuiverheid die ze als bescheiden document humain lezenswaardig maakt.

In Wel verbinding geen contact roept Guido Utermark een wereld op die vertrouwd overkomt, maar waarmee je geen wezenlijke verbinding lijkt te kunnen maken. Je lijkt deel uit te maken van een laboratoriumexperiment waarin emotie is vervangen door de koele of kille vaststelling van waardevrije feiten. Dat is bepaald verwarrend, maar wanneer je je eraan durft over te geven heel soms ook humoristisch.