Recensies

'Geen bespreking kan aan dit meesterwerk recht doen. Zoveel humor, zoveel gedachten, zoveel brille. Iedere bespiegeling zou deze bundel te kort doen.' Harry Vaandrager over Ondoden van Jan Kuijper.

'De Nederlandstalige poëzie van de afgelopen halve eeuw is adembenemend en onuitputtelijk rijk', schrijven Koen Stassijns en Ivo van Strijtem in de inleiding bij hun voor Lannoo samengestelde bloemlezing Van Hugo Claus tot Ramsey Nasr. Met hun keuze van 265 klassiekers uit de poëzie van 1944 tot bijna vandaag bewijzen zij dat dit waar is.

Flinterdun, flensjespoëzie die wegleest tegen hoge snelheid, was mijn genadeloze eerste oordeel over Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk van Mark Verver. Maar bij nader inzien blijkt hij subtiel goochelend met taal en klank een mooi debuut te hebben afgeleverd. Hopelijk trapt hij niet in de valkuil van zijn vlotte pen en geeft hij zichzelf de ruimte om zijn poëzie te laten rijpen.

Laten we mijn lichaam delen van Iris Brunia is grotendeels associatief geschreven. De bundel gaat over de liefde en de dood, en over de poëzie zelf: wellicht de drie ware poëtische thema’s en balanceert daarbij voortdurend tussen geborgenheid en bedreiging, zowel in de reflectieve passages als in de meer naar buiten gerichte teksten.

Edwin Fagel beschrijft in departures wat er gebeurt nadat twee geliefden afscheid hebben genomen op een vliegveld. Het is een reeks bij elkaar horende filmische flarden waarin afwezigheid meer dan een invulling krijgt. Beangstigende en vervreemdende beelden en een lichte opluchting na het landen.

Uitzicht genoeg van Marjoleine de Vos biedt troost op elke pagina. Uit de gedichten spreekt doorleefd onvervuld verlangen. Het is duidelijk dat de dichteres een ontwikkeling heeft doorgemaakt en dat ze de motor van haar poëzie, het gemis, goed weet te besturen. Als lezer ga je haast verlangen naar dat gemis.

Bart Stouten slaagt er met Liefdespijn van Starbucks tot rotswoestijn in om Namibische reisimpressies in pure poëzie te vertalen. Met ieder nieuw uitzicht krijgt de lezer een nieuw inzicht aangereikt. Stouten bewijst dat eenvoud (in taal) inderdaad het hoogste is wat je kan bereiken om een beeld te schetsen.

Is Niemand verdwijnt van Jan van der Geer een vorm van volksverlakkerij? Levity Peters leest iets waarvan hij niet gelukkiger wordt.

In Bewegend doel van Micha Hamel kent elk gedicht zijn eigen gekte. Hilarisch, absurd, gekmakend, doldwaas, Hamels poëzie is geregeld over de top met krankzinnige sequenties,die ‘enkel uit verbeelding/ bestaan/’. Gebeurtenissen springen de werkelijkheid in en uit. Hier spreekt een meester over de taal.