Recensies

Nee, een meesterwerk is John Schoorls Bukshag niet, concludeert Roel Weerheijm. Het is een fijne bundel observaties en mooie vondsten achter alledaagse dingen, met enkele sterke taalvondsten.

In Route naar beter verleden van Herman Naber is geen gróót dichter aan het woord, maar wel een onvergeetbare. Die stem uit duizenden, zo eigenzinnig, zo in elk gedicht herkenbaar op zijn volstrekt eigen, ludieke wijze, maakt het een lust om deze bundel te lezen. Elk gedicht van Herman Naber is de getuigenis van een mens die elk moment intens leefde.

Levity Peters proeft in David Trochs buiten westen een gemis aan urgentie. Vaak moest hij denken aan het uitwerken van schrijfoefeningen. Troch kan schrijven, maar in deze bundel verrast hij niet.

Hoewel De muziek van het huis van Cor Gout het type poëzie biedt waarvoor Levity Peters een zwak heeft, werd hij door deze bundel te weinig verrast. Elk gedicht opnieuw hoopte hij dat de dichter boven de anekdotische inhoud zou uitstijgen, dat hij dieper zou graven en dat hij echt zou gaan zingen, niet slechts inventariseren.

Wouter Godijn geeft in Hoe H.H. de wereld redde voorrang aan ironisering en relativisme boven visie en urgentie. Door Godijns gevoel voor absurdisme is deze poëzie beslist geen droge kost, maar het probleem is dat de grollen zozeer de overhand nemen, dat de gedichten inhoudelijk nauwelijks interessant zijn. Het maakt niet uit hoe ernstig de thema's zijn, of Godijn maakt er een grapje van.

In Bernlefs Voorgoed. Gedichten 1960-2010. Een keuze verraden de aan de vluchtigheid ontsnapte gedichten een wereld van vragen, twijfels, observaties, stemmingen, af- en overwegingen. Deze poëzie is gerijpt door de tijd. Ze vloeit uit de pen van een dichter die alert is op alles wat aan verandering onderhevig is. Aanleiding voor deze uitgave: Bernlef werd 75 jaar en viert vijftig jaar gelauwerd dichterschap. Het in de werkelijkheidservaring traceren van het onnavolgbare ogenblik is daarin voor Johan Reijmerink een doorlopende lijn.

De gedichten in Het is fijn om van pluche te zijn van Philip Hoorne zijn volgens Yves Joris zo 'light' dat hij ze soufflégedichten durft te noemen. Licht verteerbaar, maar je hebt dadelijk weer honger. Hem bekruipt bij dit 'New age stoofvlees' voortdurend het gevoel 'dat kan ik ook'. Een recensent op de culinaire toer.

Bert van Weenen stelt bij zijn lectuur van Overkomst dringend gewenst, de door Wim Brands samengestelde bloemlezing uit de gedichten van Jan Emmens, de vraag wat deze poëzie zo indringend maakt, dat je er hoe dan ook mee rond blijft lopen. Volgens Brands had Elly de Waard misschien het antwoord: "Jan was een briljante man, hij wist ongelooflijk veel maar dacht tegelijkertijd dat het allemaal niet waar was, dat hij ontmaskerd zou worden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij afgrondelijke tegenstellingen in zich herbergde."

In Bloedkrans profileert Albert Hagenaars zich nadrukkelijk als een reiziger, en wel in dubbel opzicht. Enerzijds is hij de levensreiziger die verslag doet van het eigen leven, beginnend bij de geboorte en eindigend bij het bereiken van wat als zijn bestemming kan worden beschouwd. Anderzijds is hij de wereldreiziger, die inmiddels een vast adres in Indonesië heeft en door de beide Amerika's, het Midden-Oosten en Azië trekt. De reislust en bijbehorende onderdompeling in de diversiteit van andere culturen komt volop in Bloedkrans tot uiting.