Recensies

In Stormen, olielekken, motetten van Xavier Roelens is de poëtische stijl een kruising tussen het modernisme en het postmodernisme. Modernistische elementen zijn onder andere de overdaad aan woorden en beelden en het specifieke gebruik van taal als instrument. Maar bovenal is de bundel postmodernistisch in zijn boodschap: er is geen groot verhaal meer. De beelden komen één voor één op de lezer af, zonder samenhang en dus zonder de intentie om er één verhaal van te maken. Of het moet het verhaal zijn van de kwalijke invloed van de mens op de natuur.

Kees Godefrooij over Met enkelband van Herman Fierens: 'Deze gedichten zijn de moeite waard omdat ze iets kostbaars onthullen, iets wat normaal gesproken onder een dikke laag stof verborgen blijft. Ze maken gewag van een vermoeden.'

Wat een geluk, de titel van de negende bundel van Gerry van der Linden dekt de lading op wonderlijke wijze. Wat zij vooral beoogt weer te geven, lijkt de veelzijdigheid van elke ervaring, hoe er van alles tegelijkertijd plaats kan vinden en aanwezig kan zijn. Heden en verleden vallen samen, licht en schaduw lopen in elkaar over, liefde en pijn zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Levity Peters heeft het gevoel gevangen te zijn in een caleidoscopische wereld.

In Celinspecties toont Ester Naomi Perquin binnen de beperkingen van de cel introspecties van gevangenen. Perquin heeft de wereld van gefnuikte en gekooide mensen wonderwel boven de alledaagse observaties en gesprekken uitgetild en op een soort van poëtisch metaniveau gebracht in teksten die beheerst, scherpzinnig en speels tegelijk zijn.

In de bundel Blootwuilders dij wie binnen van Rik Andreae valt voldoende te genieten voor iemand die van prettige, dikwijls speelse, maar vooral geruststellende gedichten houdt. En in dat prachtige, aardse, Gronings.

Emma Crebolder ging voor haar bundel Vallen uit van een vast concept. Op de rechter pagina's staan de vijfentwintig gedichten, alle in dezelfde vorm: vijf tweeregelige strofen, waarbij steeds de tweede en vierde inspringen. Op de zwarte linker pagina's 'glijden' in wisselende formaties, vanaf steeds verschillende posities en nooit allemaal tegelijk de afzonderlijke letters van v-a-l-l-e-n van de bladzijden. Het lijkt misschien niet meer dan een aardigheidje dat de bundel meteen twee keer zo dik maakt als hij is, maar dat met zoveel nadruk zichtbaar wordt gemaakt hoe het woord 'vallen' valt, is niet zonder reden.

In Mien zinloze aanwezeghaid van Lammert Voos lijkt het bijna altijd winter. De elementen waaraan je op dat ruige Groningse vlakke land bent overgeleverd, worden bijna tastbaar. Maar deze poëzie is allesbehalve koud. Uit elk gedicht spreekt betrokkenheid bij de wereld waarin hij leeft. Conserverende poëzie, maar zonder nostalgie, melancholie zonder weekmakende sentimentaliteit.

Hoeveel van Sybren Polets Virtualia. Teletonen. Even- en nevenbeelden bestaat werkelijk uit poëzie, en hoeveel ervan uit filosofische ideeën, visionaire oneliners of gedachte-experimenten? Roel Weerheijm kan maar moeilijk mee in deze veelal sterk abstracte visies en bezwerende toverzinnen die de lezer op sciencefictionachtige manier in een alternatieve wereld willen verplaatsen. Is Sybren Polet ergens van de weg van het postmodernisme afgedwaald en een eigen poëtische dimensie begonnen?

Titi Zaadnoordijks Het jaar van de getrouwde man is een vrolijke, vrijmoedige, ongeremde bundel, vol balorige, buitelende gekheid. Over opspelende hormonen, een kinderwens en hoe alles seks ademt. Hoogst ongewone poëzie van een originele dichteres.