Recensies

Ter gelegenheid van het dertigjarig dichterschap van Chawwa Wijnberg verscheen naast haar nieuwe bundel ‘Het ontbreken hoor je niet’ ook een herdruk van haar debuut ‘Aan mij is niets te zien’. Hans Franse weet zich geraakt door haar gedichten: “deze heldere poëzie vertoont een authentiek engagement, dat haar integere credo is en – met de vreugde over de schoonheid, de liefde en Middelburg – de drijfveer van haar werk vormt.

Peter J.R. Vermaat over de tweetalige bundel ‘Die Verherrlichung des Champignon / De verheerlijking van de champignon’: ‘Vertalen is een vak apart, poëzie vertalen is koorddansen zonder vangnet. Het siert Tsead Bruinja dat hij zijn Nederlandse vertalingen naast de Duitse originelen afdrukt, het siert [Ralf] Thenior dat hij dat heeft toegelaten. Zo geven beiden elkaar de mogelijkheid om de ander te overtreffen en krijgt de lezer netto twee bundels voor de prijs van één.’

Een nieuwe Poëzie kort met recensies van Kamiel Choi, Ernst Jan Peters, Lennert Ras en Hans Puper over respectievelijk ‘Opabinia’ van Frederik Lucien de Laere, ‘Vallende tijd’ van Mohammed Chacha, Mimoun el Walid, Fadma el Ouariachi en Ahmed Ziani, 'Schraal volk' van Joost Wasser en ‘The Raven. Louter duisternis. Darkness there and nothing more’ door Edgar Allan Poe e.a.

‘Poëzie Hardop’ van Hans en Monique Hagen is een bundel van 35 speelse columns over gedichten met ‘poëtische’ illustraties van Maartje Kuiper. Om voor te lezen aan kinderen en die dan zo mee te nemen in de kracht van gedichten, overigens zonder belerend te zijn. Volgens Ernst Jan Peters is ‘Poëzie Hardop’ ook geschikt voor de volwassen poëzieliefhebber die er graag aan wordt herinnerd waarom hij dat ook alweer was geworden. Want Hans en Monique Hagen schrijven voor kinderen, maar niet kinderachtig.

Ivan Sacharov vindt het debuut ‘contouren voor verderop’ van Peter Prins goed: ‘Ja, hoe is het te vertalen, verderop, die afstand, in de harde taal waarin je thuis bent? Hoe passen onze huidige gewoontes bij iemand die van ver weg komt? Hoe word je die je zult blijven (…)? En tenslotte, last but not least, voor de lezer, die een afstand in een tekst aflegt: hoe kan hij zichzelf zo veranderen dat hij een tekst (poëzie) die hij (nog) niet begrijpt gaat begrijpen?’

Levity Peters over ‘Ik wist niet dat jij niet wist dat ik niet wist’ van de Taiwanese dichters Ye Mimi:”De poëzie van Ye Mimi blijkt meer te zijn dan een vermakelijk en aanstekelijk licht taalspel. Het is (…) een poëzie die je moet voelen of ervaren, en die je dan nog heel lang vast kan houden, als is zij een ‘herinneringspenning’ van jezelf. Het is een van de poëziebundels die ik als een kleinood koester.”

Onlangs verscheen de tiende bundel van Bart Plouvier: ‘Over de dingen’. De bundel bevat veel vormvaste poëzie, m.n. sonnetten. Het merendeel gaat over de relatie met een ‘schoon lief’, het ouder worden of een combinatie van beide. Ondanks de ronkende flaptekst en de vermelde grote staat van dienst van de dichter was het lezen van diens gedichten voor Peter Vermaat geen groot genoegen: “De structuur van de verzen vloeit nergens voort uit de inhoud en niet zelden gaat een breed opgezet gedicht als een nachtkaars uit”.

Kamiel Choi over ‘Memento’ van Rogier de Jong: [Hij] komt van buiten de poëziewereld en beschrijft in eenvoudige taal taferelen die invoelbaar zijn en in de geest van een actieve lezer kunnen worden herschapen. De taal in 'Memento' is onmachtig maar de bundel roept soms beelden op die de lezer bijblijven.

‘Diep en binnensmonds’ (red. Carl De Streycker & Yves T’Sjoen) bevat beschouwingen over de bundels ‘Hercules’, ‘Richelieu’ en ‘Nostradamus’ van Paul Snoek. Herbert Mouwen: “Het boek is een veelkleurig palet van invalshoeken om de poëzie van Paul Snoek te bestuderen. Persoonlijk had er voor mij nog meer ingegaan mogen worden op het drieluik als eenheid (…). Niettemin draagt ‘Diep en binnensmonds’ op positieve wijze bij aan de hernieuwde aandacht voor het werk van deze markante Vlaamse dichter.”