Gedichten
uitgeteld voor haar is vermageren een aankondiging van de dood, die ze altijd een kilo voor wil zijn elke ochtend op de weegschaal een verzadigde glimlach vijfennegentig kilo vijfenzeventig jaar schitterend maar het kan beter ik geef haar chocolademelk, kniel en kijk: stigmata in pantoffels verstopt stappen gaat moeizaam het bloed neemt een loopje met haar is niet te stollen ik moet er niet al te zwaar aan tillen het zijn slechts tekens die een heiden mag negeren zegt ze, na elke slok vult ze de laag slagroom weer aan voedsel voor de suikerspin die in haar bloedbaan klontjes kakt […]