Gedichten
Jeanine Hoedemakers
Arme stilte
geluid tekent haar
schetst haar zo zij zich
uit haar rust getild voelt
en wij zeggen sorry
meer dan sorry
want wij waren het
wij gooiden de ramen en deuren
van de taal open en trillen nu na
in onze sponningen
sorry weer
we zetten haar terug in haar schoenen
wrijven haar de enkels
strelen haar het hoofd
geven klopjes op de rug van haar hand
met de goedheid van schuld
en zij zegt amen
zo gebedziek is ze
dat we haar het toonbeeld
noemen van geloof
of van geduld
of van aanvaarden
en we roemen haar landing
haar geruisloze landing
waarin enkel het piepen
van iets piepends nog klinkt