Over Doodsbloei van Pieter Boskma is al veel – en lovend! – geschreven. Joop Leibbrand voegt er nog een uitvoerige bespreking aan toe. ‘Wie het eerdere dichtwerk van Boskma overziet, kan niet anders concluderen dan dat al het voorgaande beschouwd kan worden als één grote voorbereiding op deze voorlopige (?) apotheose van zijn dichterschap.’
Johan Reijmerink las Garderobe, een nieuwe bloemlezing uit de bundels van Luuk Gruwez. Hij schrijft: ‘In al de verkenningen die Gruwez tot nu toe nauwgezet en gevarieerd uitvoerde, voert zijn vergankelijkheidbesef voor mij de boventoon. Een duik in zijn garderobe raad ik een ieder aan, hij is mij […] goed bevallen. Het levert verrassende spiegelbeelden van herkenning op.’
Joris Lenstra
laat de wereld zichzelf zijn
laat de wereld zichzelf zijn
trek haar je niet aan
alleen in je hoofd
een eiland van gedachten
in het koninkrijk van de sferen
geef je je pen de sporen
laat je je stem gaan
hoor je er een woord
dat opspringt, van binnenuit,
en je als een zilvervis verrast
schrijf het op in het zielzand
laat dit genoeg zijn
Met de kennis van het leven van Gerrit Achterberg is ‘Het meisje en de trom’ misschien een ongemakkelijk gedicht. Geladen, agressief, erotisch. Wilma van den Akker belicht de verschillende aspecten, waarbij ook slachtoffer en dader aan bod komen.
Inge Boulonois bespreekt het gedicht ‘Eiland’ van Willem van Toorn (Amsterdam, 1935) die wel vaker over eilanden dicht. De dichter, wiens familie uit het rivierengebied van de Betuwe komt, maakt zich zorgen over de aantasting van zulke gebieden.