De gedichten uit In de bocht van de rivier van Pieter Sierdsma lijken te spelen in een droomachtige wereld. Volledig de onze, vertrouwd, maar met een transparant karakter. Al lezend lijk je zelf doorzichtig te worden, als wandel je in een zwak isolerende cocon door een vreemd bekende maar vertraagde wereld.
(advertentie)
‘Zit ik op ongerijmde wijze vast/ Dan komt bij mij Jaap Bakker uit de kast’, dichtte Driek van Wissen. ‘Mijn bijbel was opnieuw het Nederlands rijmwoordenboek van Jaap Bakker’, schreef Jan Rot. Wie als (plezier)dichter, liedjesschrijver of gelegenheidsrijmer rijmwoorden zoekt, kan al meer dan vijfentwintig jaar terecht bij wat volgens Hugo Brandt Corstius ‘het beste rijmwoordenboek ter wereld’ is. Onlangs verscheen de tiende druk en vergelijking met de eerste leert, dat Bakker al die jaren niet heeft stilgezeten. Het boek is 100 bladzijden dikker geworden en het woordbestand groeide van 65.000 naar 90.000 woorden. Qua volledigheid en systematisering heeft het de perfectie nu wel bereikt.
Alleen al voor een regel als ‘Eenzaamheid ruikt naar kalfslever in een ovenschaal’ zou je de bundel Finse meisjes van Kira Wuck moeten aanschaffen, zegt Yves Joris. Nederland heeft er een dichteres bij!
Luc C. Martens staat in hoop op stille muren aan de kant van de slachtoffers, de zwakken, de machtelozen, en roept ons op tot mededogen. Maar het wekken van empathie mag geen dichter worden aangeraden. Het risico dat de poëzie verdwijnt onder goede bedoelingen is groot.
Wat de dichter beoogt, is duidelijk, zijn werkelijkheid niet, en waarschijnlijk daardoor leeft deze poëzie niet, of maar een beetje, of maar half.