Het is een zeldzaam meesterschap waarmee Les Murray in The Weatherboard Cathedral / De planken kathedraal poëzie haar bestaansrecht garandeert. Zolang er dichters zijn als hij, kunnen we ons laven aan de opwekkende kracht van woorden, die ook in de prachtige vertaling van Maarten Elzinga, ons het gevoel geven intenser te leven dan we doorgaans doen. Pure magie.
Een aantal jaar geleden stelde Annette van den Bosch voor Meander de rubriek Mals groen samen. Hierin werd vers dichttalent voorgesteld aan de lezers van Meander. Hoe zal het die talenten zijn vergaan? Zijn ze nog met poëzie bezig? En op welke manier dan? Uit deze eerste selectie blijkt in ieder geval verscheidenheid. Reine De Pelseneer In 2011 publiceerde Reine De Pelseneer haar derde dichtbundel Aan alles vast bij uitgeverij De Contrabas. Naast poëzie voor volwassenen schrijft ze gedichten voor kinderen, prentenboeken, verhalen voor beginnende lezers en leesboeken. Meer informatie over haar publicaties op www.reinedepelseneer.be. Nachtvorst I Wat wil die […]
Alle gedichten in Stemmen dragen weer de volstrekt eigen, onmiskenbare Armandosignatuur, enerzijds gekenmerkt door kernachtigheid, kracht en indringendheid, anderzijds door raadselachtigheid en vervreemding. Voortdurend heb je als lezer de ervaring dat de dichter iets essentieels meedeelt, hij je deelgenoot maakt van een bepaalde diep doorleefde waarheid, maar die wordt meer gesuggereerd dan dat ze expliciet gemaakt wordt en eerder wordt de lezer op afstand gehouden, dan dat hij bondgenoot wordt gemaakt.
Geen twijfel aan, Armando overtuigt in alle opzichten. Een unieke dichter met een unieke stem.
Wat ik in Mensen die je misschien kent van Frouke Arns als een grondhouding ben gaan ervaren, is wat er staat in het eerste gedicht ‘Perspectief’: ‘Wat je ziet is dit: een wereld// zonder jou erin en toch is dit jouw wereld/ en alles wat je kent is daar: het huis, de straat, het kind lacht/ kinderdingen uit zijn keel.//’
Dat de wereld bestaat buiten jezelf om. Het leven gaat door, kan bestaan buiten ons om, buiten die ander om, wat je ook hebt beleefd, zeker als het om de natuur gaat.
Arns opent haar gedichten veelal anekdotisch, blijft dicht bij huis, maar verglijdt al snel in observaties die onder de radar van het alledaagse, het voor de hand liggende en het vertrouwde doorgaan. Het is een bundel geworden niet alleen met een observerende nuchterheid, krachtige en dan weer subtiele penseelstreken waarmee sommige beelden op papier worden gezet, maar ook met ‘streetwise’ geschreven teksten
Aline Gaillaert
Ik ben geen poëet
ik ben geen poëet
ik heb vaak het gras laten groeien
er zit onkruid op mijn terras
en bovenal sterven vogels in mijn tuin
als ik zong was het vals of onecht
moeder heeft me nooit bij mijn
naam genoemd, zo ben ik hem vergeten
ik rukte de liefde uit mijn hoofd
heb romantiek een eind gegeven
nooit zijn gezicht beschreven
ik ben geen poëet
want er ontplooien zich nog geen
bloemen op mijn handen
daarvoor zijn te veel vogels in
mijn tuin gestorven.