Archief

Het gebeurt niet vaak dat we een inzending krijgen met rijmende gedichten die goed zijn. Bij André Meulman is dat wel het geval. Het rijm is onnadrukkelijk, niet geforceerd en heeft een stuwende functie, de dichter hanteert het goed. Ook het metrum is verzorgd, bovendien is de inhoud origineel, vermakelijk en doeltreffend. Deze schrijver weet wat hij doet.

Aan oud-recensent Romain John van de Maele vroegen we of hij de connectie tussen poëzie en schilderkunst eens wilde aantonen met concrete voorbeelden. Hij doet dit door zich te focussen op schilderijen van Rik Wouters en Roger Raveel die 'vertaald' werden door Bernard Dewulf en Jo Gisekin. Het commentaar van Romain John van de Maele.

Een bundel is voor dichter Anke Senden onvermijdelijk één geheel, als een lichaam. De uiteindelijke woorden, datgene wat de lezer ziet, vormen dan in feite niet meer dan de huid rond dat hele levende geheel. Een tekst is voor haar pas af als ze het gevoel heeft dat de woorden die voor haar staan die huidlaag weerspiegelen.

Het is logisch dat Egbert Rietveld -als predikant- dicht over God en liefde in ‘Dichter bij verwondering’. Tom Veys merkt op dat hij dit doet in toegankelijk taal en dat de dichter authentiek aan het woord is. ‘De korte versstructuur, het helder talige en vaak de herhaling van een beginzin zijn enkele kenmerken van de schrijfstijl van Egbert Rietveld. De enjambementen in de korte verzen zijn goed uitgewerkt.’

Over welk woord hebben we het? Wat wordt bedoeld? Willem Tjebbe Oostenbrink hanteert graag de regel dat alle vragen gesteld mogen worden, los van welke woordkeuze en manier van spreken. Dat is nog geen uitspraak over of alle vragen beantwoord moeten, mogen of kunnen worden. En zijn er antwoorden te bedenken die bij geen enkele vraag thuishoren?

In de bloemlezing ‘Een stolp van stilte’ zijn 100 haibuns samengesteld door Luc Barbé. Jeanine Hoedemakers bespreekt de bundel en legt uit wat een haibun is: ‘Een haibun is proza afgewisseld met een of meerdere haiku’s. Als een haibun geslaagd is dan lees je dat terug. Proza en gedicht vullen elkaar aan. Er ontstaat een wisselwerking, waardoor een diepere, andere kijk op het geheel ontstaat.’

Een column van Jan Loogman over het gesprek tussen passagiers in de trein dat niet om de woorden gaat. Zij maken geluid om elkaar en anderen te tonen dat zij bij elkaar horen. De klanken in hun gesprek dienen om het eigen en elkaars bestaan aan te tonen. De meningen in columns en commentaren, ingezonden brieven en opiniërende artikelen zijn misschien ook niet meer dan geluiden.

De afgelopen weken publiceerden we gedichten die ontstaan zijn uit het duoproject van dichter Aschwin van den Abeele: twee dichters gaan op poëtische wijze, in hun eigen stijl, met elkaar in gesprek. Deze techniek werkte uitdagend en leverde verrassende resultaten op. Tevens bleek het inspirerend om eens niet solistisch, maar in duo's te creëren. Vandaag met Sandra Roobaert.

Jan van Gulik bespreekt ‘Steeds weer dat schommelend gemoed’, de nieuwe bundel van Daniël Dee. Hij zegt erover: ‘Dee schuwt het taboe niet. De smerigheid en geilheid klinken door zijn gedichten, meestal door een verbitterde en verouderde ik-figuur die smacht naar een ommekeer. Terug naar een tijd waarin de vrouwen aan zijn voeten lagen. De ongenuanceerde en concrete taal van de dichter maakt hem eerlijk, geloofwaardig.’ Dee wordt dit jaar vijftig, zou hij last hebben van een midlifecrisis?

Sholeh Rezazadeh is al voor haar poëziedebuut een veelbesproken schrijver, dichter, columnist en een veelgevraagd voordrachtskunstenaar. Op 3 september verschijnt bij uitgever Ambo/Anthos haar bundel 'Neem ruim zei de zee.'. Ze gelooft niet in grenzen of hokjes en is ervan overtuigd dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Dat probeert ze in haar poëzie te laten weerspiegelen.

Hans Claus neemt, nu hij met pensioen is, afscheid van zijn loopbaan als gevangenisdirecteur met de bundel ‘Tegenwijzerzin’. Hierin toont hij de misstanden van het gevangeniswezen aan. Hettie Marzak merkt op dat ‘de gedichten woede en mededogen tegelijk behelzen’ en zegt dat de dichter dit doet in ‘treffende beelden die je niet meer van je netvlies afkrijgt.’

De eerste Meander Live van het nieuwe seizoen vindt plaats op 15 september. Voortaan niet meer op woensdagavond, maar op zondagmiddag van 15.00 – 17.00 uur. Ingmar Heytze zal ‘Postkamer’ in zijn geheel voorlezen, zijn nieuwe bundel, die pas in januari 2025 zal verschijnen. Een primeur! Een column van Hans Puper.

In de debuutbundel ‘Egelmeisje’ van Wijnt van Asselt staat de titel voor het alterego van de dichter, volgens Maurice Broere. Hij zegt erover: ‘Ik denk dat de defensieve kant van de egel belangrijk is in dit verband, door je zo min mogelijk kwetsbaar op te stellen, blijf je een soort buitenstaander en lijken emotionele gevoelens op een afstand te staan.’ Het is wel storend dat de titel te veel opduikt in de bundel.

Wopke van der Lei over dat overrompelende gevoel van falen, terwijl je juist dacht goed te doen, over de leraar Nederlands die als dé letterkundig specialist van de school voltooid verleden tijd werd, praten over een gedicht was er niet meer bij, dat kon net zo goed via een database met multiple choice-vragen, toch?

De komende weken publiceren we gedichten die ontstaan zijn uit het duoproject van dichter Aschwin van den Abeele: twee dichters gaan op poëtische wijze, in hun eigen stijl, met elkaar in gesprek. Deze techniek werkte uitdagend en leverde verrassende resultaten op. Tevens bleek het inspirerend om eens niet solistisch, maar in duo's te creëren. Vandaag met Ekster Alven.

Recensent Jeanine Hoedemakers heeft ontdekt dat zij een zachte recensent is. Niet omdat ze het niet durft om een dichter aan te pakken, maar omdat het niet bij haar past. Ze legt ook uit waarom niet iedere lezer automatisch een recensent is. We vroegen haar naar haar ervaring als dichter in het literaire veld en naar haar specifieke stijl van recenseren. Het commentaar van Jeanine Hoedemakers.

‘Noch mijn rechtenstudie, noch die van de filosofie hebben mij garanties geboden op een toekomst als dichter.’ Aldus Ludo Bleys, ‘Dat ik poëzie schrijf, heeft meer te maken met vroege interesses, beschikbare tijd, de opleiding aan de Schrijversacademie en de ervaring die ik opdeed in de bezielende schrijfgroep rond dichter/uitgever Roel Richelieu Van Londersele.’

Hans Puper: ‘In ‘Ontkrachtingen en affirmaties’ maakt Bernard Wesseling een tussenbalans op van zijn leven. Hij leidt die in met het gedicht ‘Aan mijn oudere zelf’, dat voorafgaat aan de twee afdelingen van de bundel. Geen gefantaseerde terugblik van een ouder naar een jonger ik, maar een vooruitblik, een brief van de jongere aan de oudere. (…) Die ongebruikelijke vorm maakt iets wat voor de hand ligt tot iets bijzonders – dat is een van de dingen waar Wesseling heel goed in is.’

Wie beter dan Jos van Hest zelf kan vertellen over het Open Podium in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Vanaf het eerste Open Podium in januari 2004 presenteert hij dit drempelloze, maandelijkse samenzijn, ‘een wonderlijke broedplaats van ontmoeten en genieten. En van leren. Aandacht doet floreren. Ontmoeting moedigt groei aan. Reflectie bevordert kwaliteit.’ Dit podium is werkelijk open!

Paul Roelofsen vindt in ‘Wolfjelief en de windsoldaten’ van Geert Zomer, uiteraard de wolf en de wind, maar ook een dichter die vol op orgel gaat. Er is een onstuimige liefde voor de muzen, een licht godsdienstige tendens en de Griekse mythologie komt voorbij. Ook is er plek voor dromerij en beschouwing. Roelofsen noemt het ‘een bijzonder aangename en warme bundel’.

Hans Franse beschrijft een van zijn allerdierbaarste vrienden, Robert Tyrrell, een klassieke Engelsman met een prachtige karakteristieke kop en een Engels van een 19e eeuwse allure. Ze deelden de liefde voor theater, films en muziek en reden vaak samen naar concerten in een van die verrukkelijke miniatuur Scala’s van Milaan. Maar ook de wijn en het eten.