Archief

Loes van Beuningen (1989) studeert kunstgeschiedenis en heeft voorheen vrije kunst gestudeerd. Ze publiceerde in Op Ruwe Planken, ANS, Paper TAPE en Strapuzy en gaf diverse gedichtenbundels uit in eigen beheer. Ze was programmamaker van onder andere de literaire avond KoffieDicht in café TAPE te Arnhem en was ook redacteur van het kunsttijdschrift Paper TAPE. Nu is ze mede-oprichter, redacteur en vormgever van het literaire tijdschrift Strapuzy en eindredacteur bij online kunstmagazine hard//hoofd. Voor haar gedichten neemt ze details uit de werkelijkheid, dikt ze aan, vormt ze om, kleurt ze in en maakt er fictie in poëzie van. Het is voor haar de manier

Berthe Morisot. Een vrouw, een mysterie kent als poëtische evocatie van Morisots leven en werk plusjes en minnetjes, waarbij het een onderhoudend (negentiende-eeuws) spelletje zou zijn om te raden welke schilderijen Ina Stabergh in haar gedichten heeft weten te vangen.

In bijna alle gedichten van Hersenneerslag van Geert Jan Beeckman duikt een negatie op waardoor het geheel een donkere ondertoon krijgt die scherp contrasteert met zijn focus op licht en zien. De gedichten moeten het vrijwel zonder interpunctie stellen en in bijna iedere zin wordt gespeeld met de syntaxis. Zoveel taalnadruk gaat ten koste van de inhoud.

Wat een fantastische bundel is Snijderseiland van Juliën Holtrigter. Al die dwarsverbanden tussen de gedichten, kaleidoscopisch. De helderheid, de bondigheid, de zachte ironie, het verbluffende vakmanschap.

De Kleinmansuite van Martin Carrette is een lezenswaardige bundel, maar fraaie vondsten worden soms teniet gedaan door dooddoeners en mooie gedichten verliezen aan charme vanwege misplaatste beeldspraak.

In de Bordeauxreeks van de Dordtse uitgeverij Liverse verscheen enige tijd terug in een tweetalige uitgave Femenismo van de Engelse dichteres Joanne Limburg. Vertaler Kees Klok laat kennismaken met een dichteres die zeer de moeite waard is.

Daniel Vis (1 december 1988) is een van de jonge dichttalenten uit Nederland. Zijn verschijning is wel eens vergeleken met Jotie T' Hooft, en zijn stem met Maarten van Rossem. Tijdens het NK Poetry Slam 2011 kwam hij bij de beste vijf. Zijn gedichten zijn origineel, beeldend en beklemmend. Welke wereld gaat er schuil achter deze poëzie?

Daniel Vis deze bomgordel is ongeschikt voor kinderen jonger dan drie I ze spelen terroristje op het schoolplein. het is groep 8 tegen de rest, de meisjes kijken toe. het maakt ze niet uit wie er wint, gelaatsbedekking is sinds kort verboden. de prijs van een speelgoedkalasjnikov ligt hoger dan van een echte. ze vouwen straaljagers van hun plakboek. II de stoersten hadden het als eerste gezien. het ging rond. ik hoorde het bij scheikundeles, het 5e uur. op internet circuleert een onthoofdingsfilmpje. reality-tv moet je zien om erover mee te kunnen praten. in de mediatheek heerste een verbod. ik haastte me naar huis die middag. wij hadden net zo’n zaa

Karin Doornik analyseert Ida Gerhardts 'Sappho'. Het is het derde gedicht van Gerhardt in deze serie; eerder werden 'Α en Ω' (Sonnetten van een leraar, 1951) en 'Christus als hovenier' (De hovenier, 1961) besproken.

Wie Leonard Nolens' in Manieren van leven verzamelde poëzie heeft gelezen en dan nog eens terugkeert naar de flaptekst, moet vaststellen dat de daar gegeven typering dat we te maken hebben met veeleisende poëzie met een opvallend persoonlijke, expressieve component, juist getroffen is. Alleen is de vaststelling dat 'een lichte vorm van retoriek niet wordt geschuwd' een duidelijk understatement.

Het zijn in Dit verblijf van Eric Vandenwyngaerden veelal losse flarden die boven het maaiveld uitsteken, plus een aantal teksten die zeker de moeite waard zijn. Is dat voldoende om een bundel te dragen? Er is nogal wat verschil in kwaliteit, maar men dient een dichter te beoordelen op zijn beste gedichten en goede poëzie is zeker in deze bundel te vinden.

Kees Godefrooij vraagt zich bij de lectuur van Wouter van Heiningens bundel Zolang de wind in maart graven beroert af voor welk publiek van poëzielezers dit geschreven werd. Er is geen moment sprake van enige uitdaging, niets prikkelt de zinnen.

Soms zijn er van die bundels die je om uiteenlopende redenen tot wanhoop drijven. Meestal is de inhoud de reden. Poëtische gedachten maken nog geen poëtische gedichten. In het geval van Het uur van de pad van Liesbeth Lagemaat is dit zeker niet het geval. De bundel is te overladen. Na een tijdje gaat het associatieve haasje-over zichzelf voor de voeten lopen.

Een attente lezeres van Meander maakte ons onlangs attent op Gëzim Hajdari, een Albanese dichter die al twintig jaar in ballingschap in Italië woont. Sander de Vaan zocht contact met hem en spr@k met hem over taal als vaderland, vervloekte bergen, woorden als stenen en nog veel meer.

Gëzim Hajdari Ik droom vaak van een terugkeer naar de heuvel met judasbomen en van een leven naast je, ook al zij het in armoede, maar enkel naast je. Het is jaren geleden dat ik gedwongen werd te vertrekken. Wat doe je? Wat denk je? Zullen we ons redden in dit leven? Het lot van een dichter is hard, gisteren waren we voor de dictatuur een gevaar, vandaag zijn we voor de vrijheid nutteloos. Ach, als ik van een dorpsvrouw had gehouden, had ik niet zoveel geleden in die gestorven steden, waar ik mijzelf iedere seconde weer moet verdedigen. Schrijf me, als je het gezang van de koekoek hebt gehoord vanuit de bloeiende brem.

In Vleugels van cement toont Edith de Gilde een grote beheersing van haar materiaal. Taal is dienstbaar, maar wordt nooit ondergeschikt. De Gilde heeft het talent haar gedichten als volkomen vanzelfsprekend te laten overkomen. Zij is nooit cynisch of bitter of zelfs maar onverschillig, al brengt haar nuchterheid wel een zekere distantie mee die aan een haast klassieke gemoedsrust doet denken. Joop Leibbrand stelt vast: een rijke en wijze bundel.

Barbara Beckers Woord Want is er een woord voor vastzitten aan pezen, voor kou tot op het bot, voor uilen schieten en toch loslaten, tegelijkertijd loslaten, iets dat zegt: van huis gaan als je bezoek verwacht, een ander woord dan losweken, iets dat uitdrukt waarom mensen honden aan bomen binden en hoe de speld door de libel ineens karton raakt en daar stomp wordt, een woord voor vleugels plakken, voor spielatten zagen, voor wonen in een vitrine, voor niets zeggen als alles afhangt van één woord: liefhebben misschien. Of doodgaan.

Zelden veroorzaakte een debuut op de voorronde van een poetry slam zoveel opschudding als het eerste optreden van Barbara Beckers. Voor 8 januari 2012 had vrijwel geen enkele poëzieliefhebber van haar gehoord, maar op die zondag won zij de voorronde van DichtSlamRap in Boxtel. De juichende bijval die zij ontving, gaf de middag een hoog ‘daar moet je bij zijn geweest’-gehalte. De hooggespannen verwachtingen in de finale wist ze in te lossen door de publieksprijs te winnen. Het onderstreepte haar stormachtige entree in de dicht- en slamwereld. Houd haar in de gaten op de poëzie- en slampodia, en in Het Liegend Konijn waarin later dit jaar poëzie van haar verschijnt.

Titi Zaadnoordijks Het jaar van de getrouwde man is een vrolijke, vrijmoedige, ongeremde bundel, vol balorige, buitelende gekheid. Over opspelende hormonen, een kinderwens en hoe alles seks ademt. Hoogst ongewone poëzie van een originele dichteres.

Hoeveel van Sybren Polets Virtualia. Teletonen. Even- en nevenbeelden bestaat werkelijk uit poëzie, en hoeveel ervan uit filosofische ideeën, visionaire oneliners of gedachte-experimenten? Roel Weerheijm kan maar moeilijk mee in deze veelal sterk abstracte visies en bezwerende toverzinnen die de lezer op sciencefictionachtige manier in een alternatieve wereld willen verplaatsen. Is Sybren Polet ergens van de weg van het postmodernisme afgedwaald en een eigen poëtische dimensie begonnen?

In Mien zinloze aanwezeghaid van Lammert Voos lijkt het bijna altijd winter. De elementen waaraan je op dat ruige Groningse vlakke land bent overgeleverd, worden bijna tastbaar. Maar deze poëzie is allesbehalve koud. Uit elk gedicht spreekt betrokkenheid bij de wereld waarin hij leeft. Conserverende poëzie, maar zonder nostalgie, melancholie zonder weekmakende sentimentaliteit.