Auteursarchief: Hans Puper

De gedichten van Tsjêbbe Hettinga kunnen mij sterk emotioneren. In een mailtje aan een mede-recensent schreef ik dat hij waarschijnlijk precies wist wat en hoe hij moest schrijven om emoties op te wekken en dat je daar een heel helder hoofd bij nodig hebt. ‘Maar de bron zijn die emoties, anders had hij het niet gekund. En er is natuurlijk meer: alle overbodige rommel heeft hij overboord gegooid. Het gaat om het leven, schoonheid, liefde, de dood.’
Met het verschijnen van ‘Het vaderpaard / It faderpaard’, zijn verzamelde gedichten, heeft Hettinga het monument gekregen dat hij verdient. (Hans Puper).

Recensent Levity Peters over ‘Wildcamera’ van Martin Reints: ‘Ik heb antwoorden gekregen die ik niet zocht, maar misschien nog wel meer vragen: wat anders is de reden dat ik de gedichten kan blijven lezen, als ligt er buiten de regels iets dat ik niet kan vatten? Maar misschien is het juist dat ongrijpbare dat Martin Reints in herinnering brengt, dat mij een gevoel van tevredenheid geeft, van voldoening zelfs. Veel zogenaamde poëzie laat je met een leeg gevoel achter, maar deze bundel ervaar ik als voedend. Ik heb er, dat mag duidelijk zijn, van gesmuld.’

De uitgever van de onlangs verschenen biografie van Willem Kloos bracht ook zijn ‘Verzen’ (1894) opnieuw uit. Recensent Herbert Mouwen: ‘[Het] is geen dichtbundel om in één keer van begin tot het einde te lezen. Voor lezers die van sonnetten houden is de bundel ontegenzeglijk de moeite waard. Het is een boek om veelvuldig in te grasduinen. Je moet het thuis ergens in het zicht leggen, want dan pak je het geregeld om op zoek te gaan naar een bijzonder gedicht of een opmerkelijke versregel.’

De werkgroep Divers, die uit vijf dichters bestaat, publiceerde ter gelegenheid van het twintigjarige bestaan de tweetalige, op foto’s gebaseerde dichtbundel ‘Wat we achterlieten/ What we left behind’. Recensent Hans Franse vindt hem buitengewoon mooi: ‘voor wie van fraaie, milde en melancholieke poëzie houdt, gebaseerd op mooie foto’s, fraai vormgegeven, is dit boek een aanrader.’

Eric van Loo las met stijgend genoegen de derde bundel van Marije Langelaar: ‘Bij Langelaar geldt nadrukkelijk: vorm = inhoud. De gebeurtenissen zijn niet logisch, dus het gedicht ook niet. De werkelijkheid is niet mooi, dus het gedicht streeft ook geen schoonheid na. En toch valt er veel moois te beleven.’ Langelaar creëert neologismen die zo uit het woordenboek lijken te zijn weggelopen. En ze snijdt zonder enige terughoudendheid belangrijke, soms pijnlijke vragen aan.