Op 10 januari 2019 overleed Guy Commerman, dichter, beeldend kunstenaar en medestichter van Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift. Zijn derde bundel bij uitgeverij Kleinood & Grootzeer, ‘Verhalen van de zandloper’, had hij net voltooid.
Gastrecensent Marc Bruynseraede bespreekt deze bundel.
Levity Peters over ‘Steven!’ van René Huigen: ‘[We] hebben steeds vaker te maken met degelijke, kundige en vlijtige letterknutselaars als Huigen, die zich aan de wereld en het menselijk bestaan weinig tot niets gelegen laten liggen, en die alleen maar rond reizen in hun eigen kop, zich vermaken met de literatuur die ze tot zich namen, en die ze goedmoedig als vriendelijke, geurloze boertjes oprispen.’
‘Zeesnede’ bevat bijna alle gedichten van B. Zwaal uit de periode 1984 tot heden. Een deel ervan is nieuw. Berry Vos is onder de indruk: ‘Dit is geen poëzie die je per kilo tot je neemt. Hoe kort sommige gedichten ook zijn, je doet er lang over om ze te verteren. Niet in de zin dat ze zwaar op de maag liggen; integendeel. De poëzie heeft een zeer prettige en lange nasmaak. (…) In de klassieke muziek kennen we de term ‘symfonisch gedicht’, waarmee de componist een verhaal met de muziek wil vertellen, in plaats van zuiver muzikaal te zijn. Analoog hieraan zou je de poëzie van Zwaal ‘poëtische kamermuziek’ kunnen noemen.’
Herbert Mouwen over ‘Keto Stiefcommando’ van Tomas Lieske: “Impliciet maakt Lieske de lezer duidelijk dat het afgelopen moet zijn met de westerse dominante houding om ongevraagd de geschiedenis van o.a. de Afrikanen te beschrijven. Dat kunnen zij zelf beter dan wie ook, daar hebben zij de ‘blanke geest’ niet bij nodig. Keto Stiefcommando is niet zomaar een origineel tijdsbeeld, het is een pamflet. Samen met de bundel ‘Daedalea’ is het een vlammend dubbelpamflet.”
Maurice Broere is onder de indruk van de nieuwe bundel van Mischa Andriessen: “Winterlaken’ is een boeiende, intrigerende bundel, waarin schrijnend verlies en de gevolgen voor de personages op indringende wijze in beeld gebracht worden, maar nooit expliciet, waardoor deze poëzie een universeel karakter krijgt en niet blijft hangen in het persoonlijke verdriet. Nergens is Andriessen sentimenteel.’