Hans Puper is onder de indruk van ‘Exclusief’ van Michael Tedja: ‘Net als de samenleving die de dichter beschrijft, is zijn poëzie veelzijdig, dynamisch, ongrijpbaar soms. (…) Je raakt met hem in gesprek, je discussieert, reflecteert en dat is nooit echt klaar.’ Dat komt door de meerduidigheid en de sterke samenhang. ‘De gedichten vloeien soms uit elkaar voort, soms commentariëren ze elkaar of ze veranderen de betekenis van voorgaande gedichten enigszins.’
Ivan Sacharov over ‘Dieren op schaal’ van Gert de Jager: ‘Dingen beloven uiteindelijk meer dan dat ze geven. Misschien door de extrapolerende werking van onze geest, van ons abstraherend vermogen, wordt een standvastige, betrouwbare wereld gesuggereerd die niet (echt) bestaat (…). Gert de Jager werkt dit gegeven in zijn bundel verder uit. Meestal in de buurt van een strand, een oever of een andere grens. Misschien omdat het vlakbij zo’n grens maar een kleine stap is naar een tegenovergesteld standpunt?’ Sacharov ziet poëtische valkuilen, maar ook schitterende gedichten.
In zijn vorige column schreef Hans Puper van welke poëzie hij houdt. Wat betekent dat voor zijn recensies? Hij wil zich niet door zijn voorkeuren laten leiden, want dat zou eenzijdige besprekingen opleveren die bundels te weinig recht doen. Maar uitschakelen kun je ze niet. Hoe moet het dan wel?
In Poëzie Kort recensies van Eric van Loo, Ernst Jan Peters en Lennert Ras over ‘Regels voor Europa’ (samengesteld door Hanneke van Eijken en Daniël Vis), ‘De straat is van ons’ (Hanz Mirck en Jeroen Taalman) en ‘Een huis van glas’ (Viviane Burssens).
‘Pincetbeweging’ van Sander Meij herinnerde Hans Franse aan een uitspraak van de gerenommeerde acteur en regisseur Paul Steenbergen: ‘De tekst is altijd boven’. Daarmee gaf hij aan ‘dat de tekst een uitgekristalliseerd geheel was van een onderliggende emotie of opvatting.’ Dat is wat Meij in zijn poëzie doet. ‘Pincetbeweging’ is een aanrader, vindt Franse.