Ivan Sacharov over ‘Het vermoeden van Witten’ van Henk Ester: ‘Fascinerend aan gedichten is dat iedereen zijn eigen taal bezigt. Woorden dragen wel betekenissen die iedereen min of meer bekend zijn, maar de manier waarop ze aan elkaar gelinkt worden openbaart de eigenzinnigheid van de schrijver. En dan is het weer even wennen – opnieuw leren lezen – als je een originele geest ontmoet, zoals Henk Ester.’
Hans Franse vindt ‘Entree naar de hemel’ van Niels Landstra zeer lezenswaardig: ‘Het zijn goed opgebouwde en muzikaal gevormde gedichten die door een milde ironie soms een sterk sociaal gevoel verhullen. Het komt mij voor dat de dichter lijdt aan deze wereld, dat hij de ‘entree van de hemel’ zoekt.’
Johan Reijmerink over ‘Verborgen tuinen’ van Anneke Brassinga: ‘[Zij] heeft ons een rijk palet aan kleuren en klanken voorgelegd, ingenieus gecomponeerd, verrassend uitgebeeld, en de complexe innerlijke en uiterlijke wereld daarmee recht gedaan. Onvermoeibaar blijft ze Pegasus bestijgen, gelukkig nog niet oud en der dagen zat.’
Peter J.R. Vermaat over ‘Antithesen’ van Elvis Peeters: ‘Pagina na pagina is gevuld met een naar binnen gericht parlando, dat registreert, maar nergens treffend, bespreekt, maar nergens pakkend, beschrijft, maar nergens muzikaal in taal. (…) Ik vond [in de bundel] af en toe een vers om iets langer bij stil te staan, maar trof meestal met witregels vermengd proza aan.’
Herbert Mouwen over ‘De stem die baart’ van Ali Şerik: ‘Het is een markante bundel geworden met een diversiteit aan actuele onderwerpen. Scherpe observaties, direct taalgebruik en een hoge toegankelijkheid van zijn gedichten zijn kenmerkend voor zijn anekdotische manier van schrijven. (…) De stem van Ali Şerik spreekt volkomen vrijuit, zonder scrupules en klinkt welluidend. Die stem baart poëzie, brengt gedichten ter wereld en die zijn de moeite van het lezen waard.’