‘Pincetbeweging’ van Sander Meij herinnerde Hans Franse aan een uitspraak van de gerenommeerde acteur en regisseur Paul Steenbergen: ‘De tekst is altijd boven’. Daarmee gaf hij aan ‘dat de tekst een uitgekristalliseerd geheel was van een onderliggende emotie of opvatting.’ Dat is wat Meij in zijn poëzie doet. ‘Pincetbeweging’ is een aanrader, vindt Franse.
Johan Reijmerink over ‘Het lied van Eva’ (1904) van Charles Van Lerberghe : [Hij wist] een optimistisch visioen van het leven te schilderen waarin voornamelijk de natuur inspiratiebron was. Hij wenste poëzie te schrijven die men zonder moeite leest. Daarin koos hij voor het vrije vers om zich emotioneel zo vrij mogelijk te voelen.’ Een zeer goede vertaling van Stefaan van de Bremt.
Kamiel Choi over ‘Kolonies’ van Tomasz Różycki: ‘Na een paar gedichten werd ik meegesleept door de sfeer van ‘Kolonies’. Het voelde alsof ik luisterde naar een stem uit een ander tijdsgewricht. Dit soort poëzie, dat het pathos van de grote twintigste-eeuwse dichters weet te bewaren zonder voorspelbaar te worden, zien we te weinig in het Nederlands taalgebied. (…) De intensiteit van de originele poëzie dwingt bewondering af, net als de virtuositeit waarmee die in de vertaling is behouden.’
In de laatste Poëzie Kort van voor de zomerstop (15 juli – 12 augustus) recensies over ‘Ik zag een man met een bos bloemen naar de Nieuwstad gaan’ van Lilian Zielstra (Kamiel Choi), ‘Ik tape je een bed’ van Mahlu Mertens (Lennert Ras), ‘Kampen des doods’ van Dick Gebuys (Maurice Broere) en ‘Toegevoegde tijd’ van Eric Vandewyngaerden (door onze gastrecensent Christina Vanderhaeghe).
Het is niet de gewoonte van Hans Puper om te schrijven over bundels van mede-recensenten, want hij is immers ook redacteur. Maar voor zijn 200e recensie maakte hij een uitzondering. Hij is blij met ‘Een bloembed, een bloedbad’ van Paul Roelofsen, een bundel die een levensgevoel uitstraalt dat hem bekend is. Daarnaast bevallen hem de vormen die Roelofsen daarvoor gebruikt.