‘Alles komt terug’ is de nieuwe bundel van Antoon Van den Braembussche’. Volgens Ivan Sacharov had hij ook ‘Niets komt terug’ kunnen heten – Boeddha beweerde al dat alles niets is. ‘Van den Braembussche schrijft een beetje luie poëzie (…). Hij laat de taal (te) weinig werken. [Moet] er niet een reden zijn om dóór te lezen, net zoals er ook altijd een reden moet zijn om door te leven?’
Herbert Mouwen over het ‘Leonard Nolens Handboek’ onder redactie van Carl de Stryker & Yves T’Sjoen: ‘Het ‘Handboek’ over het werk van de dichter Leonard Nolens voorziet in een behoefte. Het draagt bij aan het toegankelijk maken van zijn oeuvre, zeker voor lezers die niet letterkundig geschoold zijn. De 29 artikelen die in dit boek zijn opgenomen, bespreken alle uitgegeven bundels (en dagboeken) van Nolens van zijn inmiddels al vijftig jaar durende dichterschap.’ Het is een interessant en rijk boek.
Hans Puper: ‘Lucien Custers heeft het zich niet gemakkelijk gemaakt met zijn biografie ‘Alleen in wervelende wereld’ van Johan Andreas dèr Mouw (1863 – 1919), niet alleen omdat deze pas zeven jaar voor zijn dood dichter werd, maar ook omdat veel levensfeiten niet meer te achterhalen of op juistheid te controleren zijn.’ Toch is hij boeiend: ‘Ik denk dat Custers met deze biografie (…) een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan een hernieuwde belangstelling voor Dèr Mouw.’
‘Kussen uit Brugge’ is een door Tom Ingelbrecht uit het Latijn vertaalde bundel liefdeslyriek van Janus Lernutius (1545 – 1619). Joop de Vries is onder de indruk: ‘[Het] is een staaltje van hogeschool – vertaalkunst. Niet alleen [Ingelbrechts] kennis van het Latijnse lexicon, de grammatica en vormleer, maar ook zijn creatieve omzettingen in aantrekkelijk en fraai Nederlands maken deze bundel heel leesbaar en genietenswaardig.’
Maurice Broere vindt ‘hoe verder geen punt’ van Rob Zweedijk een fascinerend debuut. Hij zoekt enerzijds woorden voor wat zich nauwelijks laat omschrijven en maakt daar anderzijds geen punt van. ‘Opvallend is dat er naast alle leestekens en hoofdletters veel (werk)woorden zijn weggelaten, waardoor de taal erg compact wordt en de lezer hard moet werken om de essentie te doorgronden.’