Christina Vanderhaeghe: ‘183 gedichten van 60 + 1 Vlaamse dichters aan wie gevraagd werd hun eigen lievelingsgedichten aan te stippen. Deze dichters en dichteressen zijn vrij goed gekend in Vlaanderen en daarbuiten. Althans bij liefhebbers van poëzie. Deze gedichten zijn gewoon goed, soms buitengewoon. Ze hangen in woonkamers, verschijnen in poëzietijdschriften, winnen prijzen, worden op school wel eens onderwezen.’
Guus Middag besprak twintig afzonderlijke gedichten in ‘De wereld is weer plat, ja’. Hans Puper: ‘Ik heb zijn stukken met plezier gelezen: hij is enthousiast, kundig, creatief – een lezer moet een gedicht herscheppen – en ze zijn open genoeg om mee te denken en eventueel tot andere conclusies te komen.’
Paul Roelofsen recenseerde het debuut ‘Gewoon logisch’ van Janine Jongsma. De kwaliteit is wisselend: ‘De gedichten blijven boeien maar het niveau van het openingsgedicht wordt op uitzonderingen na niet meer gehaald.’ Maar toch: ‘Een debuutbundel, waar talent en schrijfplezier vanaf spatten en die benieuwd maakt hoe een en ander zich gaat ontwikkelen.’
‘Stilstaand leeft alles hier’ is een bloemlezing uit het werk van de in 2015 overleden H.H. ter Balkt. Peter J.R. Vermaat vindt hem een groot dichter. Over het gedicht ‘Grote beuk’ zegt de recensent: ‘In die grote, nu omgevallen en in zijn eigen gat begraven boom zie ik de dichter, die naar zichzelf kijkt als hij er eenmaal niet meer is. Wie zijn eigen dood voorspelt, is geen profeet, maar wie in dat vooruitzicht de verbinding tussen hemel en aarde kan leggen, is waarlijk een dichter.’
‘Lijfrente’ van Vrouwkje Tuinman is een opgewekte bundel terwijl alle gedichten gaan over dood, afscheid nemen en rouw ervaren. Hoe kan dat, vraagt Ernst Jan Peters zich af. Is het de ironische afstand die maakt dat het gemakkelijker is om te praten over het grote gemis?