Auteursarchief: Hans Puper

Romain John van de Maele over de ‘Verzamelde gedichten’ van Emily Dickinson: ‘Een van de meest enigmatische Amerikaanse dichters was en blijft Emily Dickinson (1830-1886). Ze schreef bijna 1800 gedichten en publiceerde er zelf maar enkele. Peter Verstegen heeft haar werk toegankelijk gemaakt in een tweetalige uitgave die ruim de helft van haar gedichten in vertaling bevat. (…) Verstegen heeft titanenwerk geleverd, en als lezer (of bespreker) word je wat stil bij die overvloed. De indrukwekkende prestatie rechtvaardigt echter geen beate bewondering die elke kritische reflex onderdrukt.’

Romain John van de Maele vindt dat ‘Derwisj ben ik, dansende derwisj’ van Halil Gür ‘te weinig poëtische spankracht heeft om als dichtbundel te overtuigen. (…) Gür is wel een mens van goede wil, een liefhebber van het mens-zijn in al zijn facetten, en die daar ook vaak heeft over nagedacht. (…) Wie gemakkelijk het etiket ‘gedichten’ opzij kan schuiven, vindt in de existentiële zoektocht van Gür heel wat aanknopingspunten voor een zinvol leven en samenleven, ook wanneer men het creationistisch wereldbeeld van de schrijver niet erkent.

Peter J.R. Vermaat recenseerde ‘Negenentwintig dingen en één afscheidszang’ van Geert van Istendael. Hij vindt hem een goed ambachtelijk dichter die kleine verwonderingen verwoordt of schrijft over wat onherroepelijk voorbij is. In de gedichten lijkt hij zelf niet aanwezig, behalve in ‘Afscheid van Brussel’, dat onder andere gaat over de terroristische aanslagen in 2016.

Groot verdriet om verlaten liefde of de teloorgang van de wereld is niet genoeg voor goede poëzie. ‘Onder de avondklok van de liefde’ van de Vlaamse Bart Stouten is een ‘best of’-bundel met daarin als extra de nieuwe bundel ‘Mobieltje met kapitein Haddock’. Ernst Jan Peters las hem en vond de nieuwe bundel niet het voorlopige hoogtepunt van een spannende ontwikkeling. Verdriet verpakt in grote woorden en versleten beeldspraak.

Yolandi de Beer over de bundel ‘Krap uit die see’ van de Zuid-Afrikaanse dichter Fouri Botha: ‘De auteur maakt de lezer met krachtige beelden deelgenoot van zijn diepe wantrouwen jegens de wereld om hem heen, een wereld die hij ervaart als onveilig en bedreigend. Zijn woorden roepen een gevoel van ongemak op bij de lezer, een pijnlijk schuren.’