Peter Vermaat bespreekt ‘Aarduitwrijvingen’, de derde bundel van Charlotte Van den Broeck: ‘Wat mij betreft zijn de kwaliteiten van een schrijver niet zozeer gelegen in het spits of juist diepzinnig kunnen nadenken over onderwerpen en daarvan verslag doen, maar juist in het overtuigend vormen van een werkelijkheid rondom en vooral in de lezer, waardoor deze realiteit, voorbij aannemelijkheid of geloof, vooral gaat bestaan uit ervaring.’
Hans Puper is onder de indruk van ‘Disoriëntaties’, het officiële debuut van de jonge dichter Evi Aarens. ‘De bundel is een verbeelding van het menselijk tekort. Een eeuwig tekort, want de mens is altijd hetzelfde lot beschoren, geschiedenis is circulair. (…) Als mens heb je mythen nodig om dat tekort draaglijk te maken en als die niet meer voldoen, maak je ze zelf. En dat is wat er in deze bundel gebeurt.’ Veertien sonnettenkransen, die zelf ook weer een krans vormen.
Een bundel vol troost is de bloemlezing ‘zo helpt poëzie, 101 gedichten over de zorg’, die is samengesteld door Bert Keizer. Met alle bekende dichters van wie de mooiste en meest intieme gedichten zijn opgenomen. De afdelingen volgen de levensloop van geboorte, tot en met de rouw na de dood. Een mooie uitgave en een prachtig geschenk. Een recensie van Janine Jongsma
Marc Eyck ziet, in tegenstelling tot de landelijke media, geen dichterstalent in de tweede bundel ‘Toen ik klein was, was ik niet bang’ van Gershwin Bonevacia: ‘De bundel die vooral bestaat uit korte verhaaltjes draait met name om Gershwin en zijn verhouding tot zijn jongere ik. Uiteraard is dat laatste een legitieme insteek voor een bundel. Verwacht alleen niet dat anderen de inhoud als poëzie herkennen door er het etiket ‘Gedichten’ op te plakken.’
Als je nog niet zo heel erg vertrouwd bent met het schrijven of lezen van een ollekbolleke, dan heb je, na het lezen van ‘Vreemde onthullingen’ van Frits Criens, in feite een cursus gevolgd, volgens Jeanine Hoedemakers. ‘’De bundel is een gezellige reis langs prachtige klassieke schilderijen van oude meesters, met daarin de, soms op het randje, ondeugende en speelse dialogen en gesprekjes. Na de eerste foto begrijp je waarom Criens dit ‘pictobollekes’ noemt.’’