Auteur archief: Janine Jongsma

Peter Vermaat blijft lauw onder ‘Woonoperaties’ van Liesbeth Aerts: ‘De taal is op kamertemperatuur, niet heet van woede of scherp koud van haat. Nergens word ik door de kracht van taal overweldigd, nooit is het muziek van klank die overstemt. Een aantal keren lees ik aardige beeldspraak, hier en daar een opvallende observatie. Heeft de dichter geprobeerd om, door het verwijderen van het al te persoonlijke, het overblijvende herkenbaar te laten zijn voor iedereen?’

We horen in de reguliere media nauwelijks nog iets over oorlogsellende, het leed van vluchtelingen, armoe en de opwarming van de aarde. Alles gaat schuil achter de coronacrisis en dat niet alleen: we worden overspoeld door een golf coronagedichten. Begrijpelijk, want er zijn weinig mensen die niet zelf of in hun omgeving met ziekte of economische ellende te maken krijgen. Maar toch: is hier geen sprake van bewustzijnsvernauwing?
Antjie Krog laat je weer ruimer kijken, en hoe. Ze maakt je gelukkig en wanhopig tegelijk. Een recensie van Hans Puper over ‘Broze aarde’.

Peter Vermaat is overdonderd door ‘Momentums laadklep’ van Jérôme Gommers: ‘Deze poëzie maakt dat je niet met rust gelaten wordt en zelfs de overgang van de ene pagina naar de andere blijkt soms een nieuwe wagon van een langsrazende trein. Misschien is de beweging door heel de bundel heen het beste te vergelijken met een val in het oneindige, waarin vooral de ervaring van die vallende beweging allesoverheersend is. De trein van hier naar nergens staat gereed om in te stappen. Een kaartje is niet nodig. Binnen houdt broeder Jérôme zijn wake en deelt uit.’

In de tweede Poëzie Kort van dit jaar bespreken we vier bundels: Bloemlezing – Kus of ik zoen (Ernst Jan Peters) Helma Snelooper – Opvouwbaar bos (Janine Jongsma) Willem Thies – Schoon (Ernst Jan Peters) Ton van ’t Hof – Waar tijd al niet goed voor is (Janine Jongsma)