Hoe likken wij ‘in wijzerzin schuimkragen weg’? En is het in deze verwarrende tijden niet heel toepasselijk dat ‘woorden en beelden elkaar voor de voet lopen’? Dichter Klaas Decock helpt ons een andere invulling te geven aan de Kerstgedachte. Laat angst geen attractie zijn langs onze kronkelwegen, het is tijd tevoorschijn te komen en niet langer te wankelen.
Met een kerstgedicht van Hedwig Du Jardin wensen wij u fijne Kerstdagen!
Met vaste hand leidt Michaël Van Remoortere ons naar en van elkaar. Een beschrijving van het gemis dat zo fysiek kan zijn. “Leegte wordt minder door haar maar niet jouw naam te geven” schrijft hij of “Elke dag zie ik hier wat ik door jou dacht in mindering gebracht”. Ontroerend en ontluisterend opgeroepen beelden.
De eerste gedichten van de herfst, zo noemde Hans Franse zijn nieuwste gedichten, de reeks Vino Novello. Zoals de eerste wijn van het nieuwe wijnjaar kunnen de gedichten zich eventueel nog ontwikkelen. Poëzie is ook werken en toch trakteren we ons alvast op zijn melancholische en intieme regels. Deze tijd maakt weemoedig maar we delen hem; dat scheelt.
Evenwichtig en eenvoudig en met geen woord teveel presenteert Twan Vet zich opnieuw verrassend sterk. Hij beheerst eindrijm en soms voorspelbaarheid zonder pathetisch te worden. We zien hem in kasten kruipen en grotemensenbedden en hopen dat hij alles terugvindt wat hij kwijtraakte. En zo niet, dan zijn we meteen bereid mee te zoeken.