“In Gelul kan je niet wonen” is een theaterprogramma met Amsterdams Allooi waarin dichter Ronald M. Offerman zich – net zoals in elke andere setting – onverstoorbaar en humoristisch, ontwapenend en ontroerend, eenvoudig en toch groots presenteert zoals hij dat in elk gedicht doet. Gewoon omdat het zo is en niet anders.
De veelvuldig genomineerde en gewaardeerde dichter Luc C. Martens beschouwt het schrijven van poëzie als een soort antigif tegen zijn drukke loopbaan waarbij de wetenschap weinig of geen ruimte laat voor eigen interpretatie. Dat die er in de poëzie wel is, voelt als een bron van onmisbare zuurstof. Zijn opvatting dat het schrijven van poëzie een métier is dat voor een deel aangeleerd kan worden, haakt mooi in op onze columns van Jan Loogman.
De dichter Marc Tiefenthal begon als postmodernist en brak heilige huisjes af, viel met de deur binnen in gesloten gehelen en zette het internet naar zijn hand. Hij is een eigengereide, bijwijlen cryptische en vaak cyclische dichter. Daarnaast vertaalt hij dat het een lieve lust is. Zo vertaalt hij zijn eigen gedichten maar ook die van anderen, zoals onlangs van ‘huldgedichten aan Charles Baudelaire of Poésies van de Lautréamont. Pom Wolff zegt ‘Tiefenthal is dada’!
Deze debutant plaatst woorden naast haar tere beelden en geeft ons zo een prachtig geheel aan emoties. In haar pas verschenen bundel doorloopt Denise Kamp op die manier haar leven en neemt ons bij de hand. De titel is heel toepasselijk “Jaarringen lopen”, een tocht die spontaan en associatief begon.
Als dichter debuteerde Jan M. Meier met de bundel Figuratie (1972), die bekroond werd met de debutantenprijs voor poëzie van de provincie Oost-Vlaanderen. Het grootste deel van zijn poëzie is nog niet gepubliceerd, daar komt nu gelukkig verandering in. We ‘weten’ hem in een beschrijving van prachtige, verstilde beelden waarin hij de tekens leesbaar maakt.