Saskia Waterman verzamelt haar tekeningen en gedichten op haar website getiteld hazeymaiko. ‘Een maiko is een leerling-geisha’, legt ze uit. ‘Zelf voel ik me ook nog een leerling. Maar dat geeft niks: eigenlijk wil ik het liefst zo lang mogelijk een maiko blijven, een nieuwsgierige leerling die openstaat voor experimenten.’
Vrouwkje Tuinman: ‘Ik kreeg in korte tijd meerdere opengemaakte poststukken in de bus. Op zo’n moment ga ik me voorstellen hoe je dat kan interpreteren als je bang bent, of zelfs paranoïde. Omdat ik er mijn eigen huis en postbode bij zie, lukt dat – al gaat het niet over mij. Het is dus absoluut niet zo dat ik bang in de gang lig te wachten op wat de postbode nu weer gaat doen.’
Cilja Zuyderwyk: ‘Ken je de uitgave van Van Oorschot van de Russische Bibliotheek: dat dunne papier, de geur van het boek, de boekenlegger van nepzijde? Dat zou mijn droom zijn: vijfhonderd gedichten ingebonden. Ik moet er zelf om lachen. Het zal er nooit van komen vermoed ik, maar misschien komt er ooit weer een bundel van Jan en mij.’
Juliën Holtrigter: ‘Mijn schrijftafel ligt bezaaid met knipsels, plaatjes, snippers papier met zinnen of woorden. Ik maak nieuwe regels uit oude regels, monteer de ene oude tekst van mezelf aan de andere, het is één grote kringloopwinkel’.
‘Tijdens mijn stadsdichterschap denk ik niet alleen na over de gedichten, maar ook over de vorm waarin ze in de stad terecht kunnen komen’, vertelt dichteres, kinderboekenschrijfster en beeldend kunstenares Joke van Leeuwen. Kort geleden werd ze aangesteld als stadsdichter van Antwerpen.