In Vallende mannen, de tweede bundel van Coen Peppelenbos (1964), loopt het in verschillende gedichten niet goed af. In ‘Voorpijn’ overheerst de angst voor ongeluk. In ‘Zwembad’ breekt een zus haar been. In ‘Duif’ houdt iemand zich bezig met het vergassen van de meest zachtmoedige vogels die er op de wereld bestaan.
Leo Vroman toont in ‘Daar’ een grenzeloze nieuwsgierigheid naar de dood. Dat is begrijpelijk, gezien zijn hoge leeftijd. Hij beschrijft zijn verwachtingen over het moment van sterven en de tijd daarna in nuchtere bewoordingen en een ongedwongen stijl die doet vergeten dat de gedichten op rijm staan.
Berty Snellens schreef met Het Damesmeisje een bundel die onomstotelijk haar bestaansrecht als dichter bewijst.
Recensent en literator Bouke Vlierhuis debuteert bij Lipari met Zingt. Het schreeuwt. Rauw, onrustig, vals, bang en onzeker. Het schreeuwt zichzelf kapot.
K.Schippers beheerst de taal en speelt ermee. Hij toont in tellen en wegende poëzie van optelsommen, maar brengt ook zinnen bij elkaar van overlevenden van de Bijlmerramp. Een gevarieerde bundel, een aanrader voor de vakantie.