Taalonderzoeker Hugo Brandt Corstius stelde onder de titel Rijmlijm een bloemlezing samen met opmerkelijke voorbeelden van eindrijm, van ‘regelparen waar direct onder elkaar twee rijmende woorden staan’. Hij koos uit zijn eigen bibliotheek, uit ‘alle Nederlandse poëzie die ik bezit’.
In Scheren zonder spiegel zouden verborgen waarheden tussen de regels te vinden zijn. Dat lijkt een loze belofte. Het blijft bij wat dubbelzinnigheden. Een enkele regel roept een glimlach op.
Jeanine Hoedemakers beproeft met Pauwenveren en judaspenning een nieuw tussengenre, iets tussen de zelfstandige haiku en senryu en het autonome vrije vers in. Iets wat ze in het overgrote deel van de bundel succesvol doet.
Uitgeverij In de Knipscheer blijft een onvermoeibare pleitbezorger van de Caribische literatuur en dat levert regelmatig mooie uitgaven op. Kate Moss in Mahaai van dichter Hans Vaders en kunstenaar Herman van Bergen is er zo een. De bundel stort je midden in de andere wereld die Curaçao is en verloochent de Nederlandse wortels niet. Het levert een boeiende synthese op.
Na Vroege sneeuw, de in 2003 verschenen keuze uit de poëzie vanaf zijn debuut in 1971, publiceerde Frank Koenegracht geen bundels meer. Nu is er met Lekker dood in eigen land eindelijk weer nieuw werk en gelukkig is de dichter Koenegracht dezelfde gebleven. Hij laveert nog altijd tussen surrealisme en absurdisme en is daarbij op een eigenaardige manier komisch. Een genot, deze bundel.