Gedichten

Pieter Sierdsma maakt graag gedichten bij schilderijen en tekeningen, het verbindend thema is vaak het vreemde, een unheimlichkeit, en in het geval van vandaag, de dreiging onder het gewone of scherpe licht. Onthaaste gedichten, schreef een recensent eens, zinnen die als golven langzaam over elkaar rollen. ‘De mens speelt een bijrol lijkt het wel, hij wordt op afstand gezet.’

Naast het schrijven van columns maakt Hans Franse gedichten. Hij gebruikt zijn poëzie vaak om zijn gevoel te maskeren, zegt hij zelf, net zoals hij vriendschap en mededogen meestal verstopt in ironische teksten. Zo doet hij ons de groeten vanuit Italië en zetten wij zijn toevoeging ‘weemoedige’ tussen haakjes, het geheven glas is nog vol.

Jeanine Hoedemakers is ontroerend, eerlijk, confronterend en beschermend in haar poëzie. Ze gunt ons haarzelf en haar intiemste gedachten zodat we ons kunnen herkennen in onze pogingen lief te hebben, los te laten, te leven. Haar herinneringen zijn bijna de onze. ‘het gedicht las / de krassende kraaien / een duif verliet de witte doos.’

Ivan Sacharov zegt ‘Het gaat in de eerste plaats toch om de poëzie. Of eigenlijk: om genieten. Poëzie is als een pauze waarin alles mogelijk is. Een kwestie van kijken, de ogen openen voor wat niet te zien is. Zo moet het en zo moeten mijn gedichten niet gaan over een strand, maar over het bewustzijn van de mensen die ze lezen.’

Janine Jongsma wijdt zich sinds 2010 serieus aan de poëzie en sinds een paar jaar volledig aan Meander. Aan dichten komt zij nauwelijks meer toe. Werk van haar is oud werk. Ze gniffelt over de blauwe maandagen vol eindrijm, maar het is meer dan ‘best wel leuk’ dit inkijkje met Maria in de gedachten van een vrouw die bestaat uit poëzie.

Tom Veys weet niet of zijn beroep als parochie-assistent een rol speelt in zijn gedichten maar psalmen en versregels, het is een mooie combinatie. Geloof wil hij alvast niet als inperkend zien. Een zin als ‘Er zijn altijd scheuren in ons denken / De vraag is: ‘Wat horen we in een troostende storm?’ Lichtgedichten in het kader van Pasen.

Peter J.R. Vermaat vraagt zich na de diagnose Alzheimer, die zijn vader gesteld kreeg, af wat er in taal nog kan worden behouden – of liever nog geschapen – van wat er tussen hen bestond. Met de reeks De vaderverzen hoopt hij dat de lezer in de taal meer kan terugvinden dan de dichter er in verloren heeft.

Op de plek van een recensie vandaag – en de komende dagen – gedichten van onze recensenten en andere medewerkers, te beginnen met Paul Roelofsen. Zijn poëzie is duister, humoristisch, onverwacht, beklemmend maar ook liefdevol, relativerend en troostrijk. Met een zin als ‘tracht woorden te ontluchten / spreid licht in de kelders van de taal’ is hij een ‘niet koest te krijgen krijger in woudzang’.

Tjeerd van de Laar schuift en puzzelt op de grens van proza en poëzie maar is er wel een grens? Het schrijven is voor hem een manier om bij ervaringen stil te staan en ze te laten stollen zodat hij ze later ‘beter’ kan herinneren. Zijn werk gaat over veel meer dan wat er staat.