Gedichten

Drie zomerse gedichten waarin de zee een natte jurk is, vliegen zich verdrinken en eindelijk de regen komt. Straatmuzikanten blazen, het lijf dampend nog, gedachte is een vorm gebleven. Werk van Pieter Sierdsma, Alja Spaan en Herman Gorter.

‘Stel dat je alle woorden die je gisteren nog had in één keer loslaat en nazwaait. Je laat ze op in een luchtballon vol lachgas dan hoor je vanzelf wel waar ze neerkomen’, dicht Martin M. Aart de Jong terwijl hij ook zegt DE DINGEN MOETEN NIET ZOMAAR. Ieder verband losgelaten, alleen het ritme van de woorden als waarheid.

Drie gedichten over ‘zomers die toen nog warm en groen waren zoals vandaag’, het ‘open zomerkleed / Waar de hunkering van uzelf uit wuift’ en het ‘al jaren wachten op regen’. Werk van Rutger Kopland, Hendrik de Vries en Bart Meuleman.

Drie gedichten met het woord zon en zomer daarin en licht, warmte die spreekt en een matroos op het water. Werk van Herta Müller, Hans Andreus en Ilja Leonard Pfeijffer.

Wouter van Heiningen heeft een van de meest populaire blogs op het internet, waarop hij dagelijks (iets over) poëzie deelt. Zijn gedrevenheid kenmerkt hem. Als dichter noemt hij het zelf, ‘We hoeven wie we zijn niet / te bemeten aan onze naam en onze / functie, noch hoeven we te beslissen / of dat wat is, er wel mag zijn’.

Hoewel de noodzaak van poëzie van hem afviel, voert Marc Tiefenthal voor ons poëziemagazine gesprekken met dichters uit het grensland op dezelfde wijze als hij schrijft: eigengereid, bijwijlen cryptisch en vaak cyclisch. In het nieuwe werk waarheid en afgrond, een stap opzij, de troef en een enkele roos, rood.

Inge Boulonois schetst ons het godinnendier op hoevenhakjes door onze laaglandse glorie, onschuldige gelatineogen en schreeuwend gele oorbellen maar ook het mangaanblauw boven loom bewakende toppen, schepen als droptoffees, het deinen van bossen baders, onze ogen vangen alles en alles is een schilderij gelijk. Niemand die de kleuren beter kan treffen dan deze dichter.

Recensent Kamiel Choi draagt graag samen met zijn dochter ontwapenende poëzie voor. Hier doet hij dat door de regels ‘Wie de Tijd krijgt moet deze delen / en deelt dan de tragiek dat onze tijd niet deelbaar is, / al korten we haar samen, bijvoorbeeld als we luisteren / naar een ademhaling, aan de deur van de kinderkamer.’

Rogier de Jong verrast met beheerste gedichten vol filosofische gedachten. ‘Een wereld die je altijd wel /had vermoed maar die pas / bestond toen jij hem bedacht’. Schijnbaar moeiteloze details en een eenvoud die bijzonder is. Nieuw werk dat meteen staat als een huis waarin we willen wonen. ‘Wie nu / niet sterft zal ook morgen nog leven.’