Gedichten

Dichter Paul Meeuws onderscheidt zich met prachtige beelden in zijn vloeiende landschapspoëzie. ‘De jaargetijden stapelen zich in ons op’, ‘Jongzijn groeide met ons mee als een verlaten nest’, zo herkent ieder mens zich en relativeert zijn bestaan. Zijn we niet als bomen? ‘Al moeten de wortels verzonnen, zomers bedongen, de takken woedend doorschud’, we zetten ons schrap tegen het eeuwige vallen.

Goed geschreven verhalende gedichten met humor en enige ironie mogen hier en daar een beetje over the top zijn. Met herinneringen aan vroeger, geneurie in je oren, het geblaas van een misthoorn door de nacht, getatoeëerde letters, een hitsige ballerina, boenwas, witruimte, zeepbellen en sigarenrook. Niet vergeten: ‘Een gedicht is als een naakt persoon’.

Poëziewedstrijden zijn razend populair en niet zonder reden. Zelfs dichters die wedstrijden in de poëzie vervloeken, laten zich verleiden om een gedicht in te sturen. En wij weten wel waarom, daarom is onze Rob de Vos-prijs ook populair. Je kunt de hele zomer nog meedoen. Er zijn mooi prijzen te winnen, maar draait het daar ook om?

Dichter Nina Vanhevel stelt eenvoudig dat ‘wat de toekomst is, is wat hierna zal komen’. Ze ziet zichzelf, moeder en kind. Een kopervink houdt zijn evenwicht, ‘een lichaam komt in korte stoten en gaat met lange halen’. Poëzie die uit een zin bestaat als ‘bloedmooi dat wel maar warrig oneindig’ en dan ‘dat ik tenminste zeker wist dat het op ons zal wachten’.

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Wim Platvoet zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters Wallace Stevens, Gertrude Starink en Lucebert.

Lichtvoetig, met humor en verbeelding, een beetje absurd soms en licht chaotisch komt de poëzie van Gwyn Bouwman verrassend binnen. Interessant binnenrijm dat heel subtiel doet fronsen, huppelende fascinatie voor details die anderen gewoon ontgaan, nergens geforceerd maar vol levenslust en belofte. Wij weten wel wie hier de Casanova is.

Dichter Peter de Volder hoopt dat zijn gedichten iets vertellen over ‘onze tijd, de mens, de binnenkant van de mens’. Maar ‘ontregelen’ wil hij ook. Op humoristische wijze, ‘frunnikend’, ‘in flarden vaag verwijzend naar mezelf’. Ontroerend ook, dat ‘als kind geloof je alles, treinen die stilstaan, vliegende paarden, je spiegelbeeld in helder water, en het rotsvaste beeld dat alles zo blijft.’

Wat ons maakt tot wie we zijn. Zijn we niets meer dan een gelukkig toeval of worden we geboren als mogelijkheid? Zijn we in staat los te breken van de sporen die we meedragen? En kun je van dit alles gedichten maken? Saskia van Leendert doet het in haar nieuwste bundel waar wij alvast iets uit mogen delen.

De mens in verhouding tot de natuur, de schade die wordt toegebracht en het veranderende ecosysteem terwijl de dieren (gieren) toekijken zonder in te grijpen, die beelden spreken aan. Steven Van Der Heyden is een geëngageerd dichter die zich zorgen maakt over het klimaat en de toekomst en ons wijst op onze verantwoordelijkheid. “Oude genezers met koppige idealen”.