Klassiekers

Joost Dancet bespreekt 'Een spiegel ziet zichzelf niet', een gedicht van de Vlaamse dichter Runa Svetlikova (°1982) over spiegels, lekkere drankjes, gebroken glazen ... en jezelf kwijtraken. 

René Leverink bespreekt ‘IV stilte, hier werkt een dichter’ (1978) van Louis Paul Boon (1912-1979), een poëticaal gedicht over gedichten schrijven en literaire prijzen winnen of niet winnen.

Hettie Marzak bespreekt het postuum verschenen gedicht 'Langzaam' van de veel te vroeg gestorven Hans Lodeizen (1924 - 1950). Lodeizen was een romanticus, die voortdurend probeert te ontsnappen aan de werkelijkheid door van een andere wereld te dromen. Ook in 'Langzaam' blijkt dat de realiteit hem tegenstaat en verlangt hij naar een ander seizoen, een warmere wereld.

René Leverink bespreekt 'Lentefanfare' uit de bundel 'In den zoeten inval' (1927) van de Vlaamse dichter Richard Minne (1891-1965). Het is een vrolijk gedicht voor de natuur - daar is de lente - én voor een grievende weduwe, maar met een ietwat ironische, ontnuchterende eindzin.

Fred Tak bespreekt 'rebuut' van Gerrit Kouwenaar (1923 - 2014), een kort gedicht met elk woord precies op zijn plaats. Een gedicht over het gevoel van meegesleurd te worden in de maalstroom van het uiterlijke leven, maar ook over hoe het anders kan en moet.

De laatste Klassieker voor de zomerstop doet je meedromen op de tonen van een klassiek pianowerk. Anneke Brassinga (°1948) liet haar verbeelding de vrije loop ‘Bij de prelude opus 32 nr. 13 – Sergei Rachmaninov’ in haar bundel 'Verborgen tuinen' (2019). Geniet je er even veel van als redacteur Joost Dancet?

Het gedicht ‘Wie zich samen herhaalt’ van Roelof ten Napel (°1993) staat in 'Dagen in huis' (2021). Het is een eigenzinnige ode aan de vriendschap. Geen platgelopen paden, geen clichés – noch inhoudelijk, noch in de verwoording. En dat is in niet geringe mate te danken aan de originele metafoor waarmee het gedicht opent. Joost Dancet bespreekt.

Rogier de Jong bespreekt ‘Rondeel’ van Koos Schuur (1915-1995). Er is meer tussen hemel en aarde dan stoffelijk existeren – dan opstaan, werken, eten, voortplanten en slapen. De bezwerende herhalingen van een rondeel maken het misschien wel dé dichtvorm bij uitstek om het najagen van dromen te bezingen. 

In de bundel 'Wat ons had kunnen zijn' (2018) noemt Peter Verhelst (°1962) zijn gedicht ‘Man met piano, Kiev, Oekraïne, 2014' een ode aan Markiyan Matsekh, de man die tijdens een betoging zowaar piano speelde. Achter zijn rug bevond zich een groep demonstranten, tegenover hem vormde de oproerpolitie een ondoordringbare muur. Het bijzondere, geëngageerde gedicht wordt besproken door Herbert Mouwen.