Meandermagazine

Kamiel Choi bespreekt ‘De wereldvrede’ van Lucas Hüsgen: ‘Deze bundel is de meest idiosyncratische bundel die ik in lange tijd las. Het is bijna onmogelijk om te zeggen waar de bundel over gaat. Misschien is deze bundel eigenlijk te lezen als axiomatische of asemische poëzie – als taal die we áls taal op ons moeten laten inwerken.’

Tellen dode dichters mee, meer dan als naam? Jan van der Vegt vraagt zich af ‘Wie leest ze nog? Is hun werk te koop? Staat het nog in openbare bibliotheken? Neem Hans Andreus, ooit een van de meest gelezen dichters. Gedichten van meer dan een halve eeuw geleden, maar ook van deze tijd. Waarom zou hij niet blijvend gelezen worden, kortom: doorleven?

Naast het schrijven van columns maakt Hans Franse gedichten. Hij gebruikt zijn poëzie vaak om zijn gevoel te maskeren, zegt hij zelf, net zoals hij vriendschap en mededogen meestal verstopt in ironische teksten. Zo doet hij ons de groeten vanuit Italië en zetten wij zijn toevoeging ‘weemoedige’ tussen haakjes, het geheven glas is nog vol.

Herbert Mouwen recenseert de nieuwe bundel van Fleur Bourgonje, ‘Het geheugen van een huis’. Hij vindt stilistisch mooie gedichten met vaak een verrassende gelaagdheid en verbinding met de actualiteit. ‘De bundel bevat (…) ook opvattingen over het schrijven van poëzie en de gedichten geven een inkijk in het persoonlijke dichterschap van Fleur Bourgogne. ‘Het geheugen van een huis is een zeer prijzenswaardige dichtbundel’, aldus Mouwen.

Taal is nooit neutraal, zegt dichter Bernke Klein Zandvoort tegen interviewer Cora de Vos. Taal is een construct, een subjectief, tijd- en plaatsgebonden leeg materiaal waar we zelf betekenissen in blazen. Als schrijver moet je je bewust zijn van de omgang met je materiaal. Een gesprek over de betekenis van taal en het kijken door lenzen van woorden.

Hettie Marzak komt tot de teleurstellende ontdekking dat ‘Canon van de Nederlandse poëzie’, geen nieuw boek is van Paul Claes, maar slechts een sobere herdruk is van de luxe uitvoering: ‘De lyriek van de Lage Landen’ uit 2008. Wel zijn er twintig gedichten toegevoegd. Hettie Marzak concludeert dat het ‘een pauperuitgave van een prinsenboek geworden is’.