Meandermagazine

Dichter Gerard Scharn is bejaard, maar debuteert alsnog met zijn bundel ‘Aokigahara / 青木ヶ原’. Maurice Broere zegt:’ Voor mij moet poëzie ontroeren of anders gezegd bepaalde gevoelens oproepen, omdat het meer is dan datgene wat er daadwerkelijk staat en dat mis ik een beetje in deze bundel. Ondanks dat het er aan de buitenkant goed uitziet, maken de gedichten bij mij weinig los. Misschien ervaart een andere lezer dat wel.’

Het thema van deze poëzieweek is ‘Vriendschap’. Hans Puper koos het Egidiuslied, het mooiste vrienden- en rouwgedicht dat hij kent. Alja Spaan koos voor een vers van Huub Oosterhuis en een gedicht van Jacqueline E. van der Waals, Paul Roelofsen voor eigen werk en Paul Bezembinder vertaalde Vladimir Solovjov.

Annemarie Estor verbindt met kracht de geschiedenis met het heden en de toekomst, volgens Douwe Wilts. ‘Het is poëzie die mij als lezer uitdaagt, die mij uit mijn comfortzone haalt. Het confronteert mij met nieuwe woorden en werelden, verbreedt mijn blik op de wereld. Dat waardeer ik ten zeerste. Het is volgens mij een van de pijlers waarop de (hedendaagse) poëzie rust.’

Pieter Sierdsma over hoe Bertus Aafjes over schoonheid schreef in het kleine verhalende gedicht Maria Sybilla Merian, in haar tijd een van de zeer weinige zelfstandige kunstenaressen. Epische gedichten zijn in de Nederlandse literatuur weinig gewild. Pas in de Romantiek omarmen dichters het verhalend gedicht als uiting van persoonlijke emotie, een avontuurlijk verlangen, een reis naar schoonheid en naar doem.

Een gesprek met een van de auteurs van het poëziegeschenk 2023, Hester Knibbe, in het kantoor van Poetry International. Natuurlijk over vriendschap, literaire vriendschap als samen-schrijven, elkaars eerste lezer zijn, het accepteren van elkaars eigenaardigheden en rafels, schrijfvreugde en blokkades, hoofdlettergebruik en zelfbehoud, vriendschap als tegengif voor de sfeer van polarisering in de samenleving.

De tweede bundel van Margiet Westervaarder, 'Wiggelied', is een wrange bundel met hard, direct en confronterend taalgebruik. Geen lieflijk wiegelied, maar een wig, gedreven tussen mensen en een gezin. Thema’s als angst, geweld, eenzaamheid en dreiging kenmerken deze bundel. ‘Haar gedichten lijken met harde klappen uit steen gehakt’, aldus recensent Hettie Marzak, die stoot na stoot krijgt van deze gedichten, maar dat niet erg vindt. ‘Margriet Westervaarder kan haar eigen bestaansrecht in de poëzie opeisen.’