Meandermagazine

Marc Bruynseraede bespreekt in een longread ‘Sunset Industries’ van Jens Meijen: ‘’De poëzie van Jens Meijen is een goede weergave van de onrust, onzekerheid en angsten van deze tijd. Je zou denken; daar komt een opstapeling van rampen en droevige gebeurtenissen allerhande van. Jens Meijen dicht echter met smaak en vaart, taalkundige pirouettes en volslanke gedachtenconstructies over zijn ‘Sunset Industries’: een irreële wereld van rijkelijk uitgestalde dromen, waangedachten, illusies en alles wat, artificieel gemaakt, de mens op het verkeerde been kan zetten.’’

Voor de dichters die dit jaar de top 100 van de alweer veertiende aflevering van De Gedichtenwedstrijd hadden weten te bereiken, was er op zondagmiddag 22 april in Amsterdam een feestelijke prijsuitreiking. Onno-Sven Tromp was erbij samen met Meandermedewerkers Monique Wilmer-Leegwater en Sandra Roobaert. Hester van Beers won. Een verslagje samen met de winnende gedichten.

De bundel ‘De witte zon van de dood’ van Claude van de Berge is een mystieke, melodische tocht met symbolische beelden, een zoektocht die een eigen taal handhaaft. volgens Tom Veys. Dit vraagt om een trage lezing. Hij vergelijkt het met een derwisjdans: ‘De dichter blijft in vrijwel alle gedichten cirkelen rond thema’s die een andere dimensie oproepen, een wereldomvattende houding.’

Rogier de Jong stelt zich de vraag ‘wat verwacht ik van kunst?’ ‘ Zijn antwoord: ‘Dat ze mooi en creatief is en me de adem beneemt. Ik zou ook kunnen zeggen: dat ze mij probeert te verleiden.’ ‘Mooi’ komt in het conceptuele woordenboek zelden voor. ‘Imitation of life’ lijkt het motto. Hoe zit dat in de dichtkunst?

Tjeerd van de Laar schuift en puzzelt op de grens van proza en poëzie maar is er wel een grens? Het schrijven is voor hem een manier om bij ervaringen stil te staan en ze te laten stollen zodat hij ze later ‘beter’ kan herinneren. Zijn werk gaat over veel meer dan wat er staat.

Maurice Broere bespreekt vandaag twee bundels. Van Jozef Deleu de bundel: 'het paard van mijn vader, miniaturen' en van Rinske Kegel het bundeltje: 'zo stil mogelijk frituren'. In de bundel van Deleu vindt hij veel wijsheid op de vierkante millimeter en over het bundeltje van Kegel zegt hij: 'Jammer dat de bundel zo’n beperkte omvang heeft, want de poëzie van Kegel smaakt zeker naar meer'.