Meandermagazine

‘Haiku is niet alleen literatuur, het is ook een levenswijze.’ Net daarom vindt Geert De Kockere het plezier dat je eraan beleeft zo ontzettend belangrijk. Je gemoed wordt er lichter van, je leven luchtiger. Daarom deze wijsheid over haiku, die hij hier en nu bedenkt: Eerst lichter, dan dichter. Jeanine Hoedemakers in gesprek over bevlogenheid, poëzie voor kinderen, originaliteit en spiritualiteit.

Jan van Gulik stelt in zijn eerste bespreking voor Meander dat het meest prominente thema van de bundel ‘Niet zonder geritsel’ van Piet Gerbrandy, de verhouding betreft tussen de mens en de natuur. ‘Verbeelding en verwondering zijn twee belangrijke begrippen om in acht te nemen. De dichter acht dat het mechanische de overhand neemt en brengt daarom het bezielde onder de aandacht door middel van geëngageerde poëzie vol natuurmetaforen.’

Désirée-Christine van Blitterswijk analyseert dromen en slaat een brug tussen taal en onaangekondigde beeldstromen. De meeste gedichten komen in de nacht tot leven met zinnen als ‘leven dat uit mij stroomt is / een eindeloze zee’ of ‘het huis je zelfgesponnen baarmoeder’. Ze ziet ‘een smeltende ijsberg onder het avondrood’ en ‘stampt met blote voeten de wereld aan.’

De ondermijning van de taal zoals Maurice Blanchot dat voorstaat, is wat Henk van der Waal in ‘De letterkast van het onvoltooide’ nadrukkelijk aan ons voorhoudt, volgens Johan Reijmerink: ‘De slag tegen het meervoudige, het dubbelzinnige, het oplossen in beelden, ervaringen, associaties en betekenisverschuivingen is de zwakte en kracht van deze poëzie. Er ontbreekt principieel in deze poëzie alle houvast en standvastigheid. Deze dichter wil in de taal blijven en er voortdurend weer uitstappen.’

'Poëzie is een pleidooi voor het authentieke dat onbegrijpelijk is' zegt Cees Nooteboom op de omslag van de jongste Poëziekrant. Aan deze uitspraak gaat een zin vooraf: ‘Dankzij de poëzie heb ik toegang gekregen tot lagen in mezelf die ik niet kende.’ Die uitspraak kan Jan Loogman volgen. Hij haalt in deze column regels van Mary Oliver aan, Willem Wilmink èn Nooteboom.

In de taal van Jolies Heij gebeurt er van alles. Er zijn harde zinnen en conclusies die soms worden toegedekt met zachtheid, er is dat verlangen, het vergezicht, het vergeten en zeker weten: ‘hoogtevrees is niet nodig zo lang je omhoog kijkt’, ‘of dat je van panorama’s droomt, het is niet erg’, ‘oefen in verwildering en slik pokon om te groeien’.