Meandermagazine

Recensent Peter Vermaat ziet een haastig in elkaar gezette inleiding tot de bloemlezing ‘Ik ga strijden moeder’ van Astrid H. Roemer, maar de inhoud van de bundel laat juist een constante factor van persoonlijkheid en emotionaliteit in de poëzie van Roemer zien. En hoewel er ‘technische beheersing en zeggingskracht uit haar gedichten blijken’, treft Vermaat er geen ‘jaloersmakend vers’ in aan.

Voor wie het nog niet wist: de stad Groningen heeft een rijk literair verleden. Vasalis, Belcampo, Waskowski, De Vries…Hermans, Kopland, Van Wissen, Rawie… al deze namen en nog veel meer zijn verbonden met de Martinistad waarin dichter, columnist Rogier de Jong geboren en opgegroeid is. Het laatste deel van een drieluik over zijn literaire herinneringen aan de stad Groningen.

Wat gezegd moet worden wordt gezegd. Het is niet mooier of meer dan dat. De keuze van de woorden is aan de dichter. Spaarzaam als hij is had Wouter Veldboer bij het insturen van kopij opeens een hele bundel alsof toen opeens de noodzaak duidelijk werd en het talent of de juiste volgorde van dingen. Woorden als straatstenen onder je voeten.

Maurice Broere vraagt zich bij de debuutbundel ‘Giraffen’ van Ingrid Strobbe af wat het verband is tussen deze dieren en de dichtkunst? ‘Associatieve poëzie kan heel mooi zijn, zeker als de lezer mee kan voelen met de associaties, maar als dat niet lukt blijft er een soort muziek over, klanken die een harmonieus geheel vormen, maar de woorden zijn losgezongen van de werkelijkheid.’

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het negenendertigste gesprek, met Monique Wilmer. Over het moment waarop ze met (Engelse) poëzie in aanraking kwam, de bevlogenheid van een docente, de geur van oude boeken, een bepaald talent dat aanwezig moet zijn en onderhouden moet worden, potentie en de betrokkenheid en expertise van de medewerkers bij Meander.

‘Trojaanse gedachten’ is het debuut van filosoof Alicja Gescinska. Wim Platvoet ervaart de bundel als een volkomen leeg en hol paard. ‘De gedichten overtuigen noch poëtisch, noch inhoudelijk. De zinnen klinken als een pose. Misschien moet poëzie, om filosofische inzichten bij de lezer op te roepen, juist geen filosofische inzichten op een directe wijze uitdrukken. Als er sprake zou kunnen zijn van een betrekking tussen filosofie en poëzie moeten beiden binnen die betrekking hun eigen specifieke uitdrukkingsvorm behouden.’