Meandermagazine

Een voorpublicatie uit de nieuwe bundel van Annet Zaagsma, ‘In elk klokhuis schuilt cyanide’ opent met ruimte- en tijdbepalingen, tot we ons bevinden in een voorbeeldig huishouden. Van daaruit wordt de vervreemding opgevoerd. Mensen worden producten, etenswaren zijn poëzie, een mensenhoofd past niet zonder kleerscheuren door een geboortekanaal. We presenteren een cyclus van vier ‘definitiegedichten’.

Na het overlijden van Hans Tentije in 2023 is nu het tweede deel uitgekomen van zijn verzameld werk: ‘In het ongewisse’. Taco van Peijpe stelt dat er, ondanks het gebrek aan klank en ritme in de gedichten, er toch een sterke eenheid ontstaat door de bijzondere zinsopbouw: ‘Tentije gebruikt nauwelijks hoofdletters en leestekens en hij schakelt zinnen dikwijls in een vloeiende lijn aan elkaar, doorspekt met tussenzinnen.’

Voor de dichter Hans Tentije was tijd een kernbegrip. Hij heeft er zijn schrijversnaam naar gevormd. Om het stromende te benadrukken eindigen zijn gedichten open, zonder punt. In de gedichten van Tentije is de tijd van de dag die beleefd wordt al achter op het ogenblik, als deel van een onafzienlijke keten van komen en gaan. Een column van Pieter Sierdsma.

Bij het begin van de lente passen deze schijnbaar sobere maar diepzinnige gedichten met de sfeer van haiku’s van dichter Herlinda Vekemans. Bij elke bundel heeft zij het gevoel opnieuw te moeten debuteren, maar haar prachtige regels vinden zeker een gewillige lezer. Teer en zorgvuldig bouwt zij haar verzen op, ook zij ‘zweefden moeiteloos boven het dunne aarzelen van de morgen’.

Anneruth Wibaut is zeer enthousiast over de bundel ‘klein verzet’ van Kamiel Choi: ‘Lezen en herlezen, dat is waar deze bundel je toe uitnodigt. Dan komt er steeds iets vrij wat je doet schateren, verontwaardigd maakt of ontroert. Elke keer springt een nieuwe zin, strofe of kreet in het oog die je als lezer in je zak kan steken, ter harte kan nemen of als leidraad kunt kiezen.’

De poëzie is steeds een onderdak geweest voor Ivo van Strijtem, en dat al heel bewust sinds zijn tienerjaren. ‘Het klinkt misschien raar, maar dit gevoel is wederzijds: ik ervaar dat de poëzie zich tevens bij Ivo van Strijtem thuis voelt. Zij is mijn onderdak, ik dat van haar.’ Bewondering, ontroering en betrokkenheid zijn drie kernbegrippen in zijn werk.