Recensies

Hans Franse is enthousiast over de nieuwe bundel van Edwin Fagel, omdat de gedichten een consistent geheel vormen en –in tegenstelling tot veel vrijblijvende hedendaagse poëzie– een onderwerp hebben dat ertoe doet. Bovendien realiseren zij de oerfunctie van het gedicht: de bezwering, de eenwording. ‘Het extatische landschap in’ laat zien, dat er “in deze materialistische tijden nog plaats is voor mystiek.”

De bundel ‘Pessimisme kun je leren!’, samengesteld door Özcan Akyol, is een verjaardagscadeau voor de zeventigste verjaardag van Lévi Weemoedt. Terecht, vindt Inge Boulonois: ‘In de wereld van de letteren was Weemoedt indertijd een grote naam. Samen met Hans Dorrestijn introduceerde hij 'De Nieuwe Treurigheid', een stroming waarin weemoed en pessimisme met een liefst forse dosis humor worden opgevrolijkt.

Joop de Vries: ‘Hans Dekkers heeft zich met deze gedichtenbundel geen goede dienst bewezen (…) Zijn poëzie is niet uitnodigend, te vaak gedesemantiseerd en door het ontbreken van noodzakelijke interpunctie niet bepaald lezersvriendelijk. Jammer, aan fantasie en levenservaring ontbreekt het hem niet.’

‘Een knipperend ogenblik. Portret van Remco Campert’ van Mirjam van Hengel leest lekker, vindt Ernst Jan Peters. De biografie van de bijna 90-jarige dichter Campert probeert op associatieve wijze werk en leven te verbinden. Dat lukt vaak erg goed, en toch blijft het raadsel Campert bestaan. Gelukkig maar.

‘Onbestendig’ is de debuutbundel van Bertje van Delden. Peter J.R. Vermaat: ‘De natuurlijke omgeving, beïnvloed en vooral gekleurd door de weersgesteldheid, wordt in veel gedichten in deze bundel aangewend om de gemoedsgesteldheid van de dichter over te brengen in de taal. (…) Er is geen sprake van een hogedrukgebied, noch van een lagedrukgebied, maar van een ‘onbestendig’ weertype, een dag die nog van alles kan worden (…).

Er is een geheel nieuwe uitgave van de Verzamelde gedichten van Slauerhoff (1898 – 1936) verschenen, bezorgd door Hein Aalders en Menno Voskuil. De inhoud, volgorde en structuur van de bundels zijn gereconstrueerd, de verspreid verschenen gedichten zijn chronologisch opgenomen en de nagelaten dichten rond thema’s omdat de chronologie niet meer was te achterhalen. Voor liefhebbers is dit een onmisbare uitgave. Een recensie door Hans Puper.

Romain John van de Maele volgt al meer dan veertig jaar het werk van Bert Kooijman. Hij beschouwt diens jongste bundel ‘Binnen bereik’ als een daad van rechtvaardigheid: de dichter heeft vroeger vaak zijn moeder herdacht, nu zijn voor het eerst ook gedichten aan zijn vader gewijd. De bundel als geheel doet hem qua sfeer aan de herinnerings- en afscheidsgedichten van Louis Paul Boon denken. ‘Het is een sobere bundel, vol gedichten die als het ware gesneden zijn in jade om de emotie te vrijwaren.’

Ivan Sacharov bespreekt de bundel ‘Waarvan akte’ van Onno Kosters door uitgebreid in te gaan op drie representatieve gedichten. Een karakteristiek: ‘De dichter lijkt heel ambivalent in zijn denken en neemt in zijn taal graag nauwe bochten om al de facetten van deze ambivalentie mee te kunnen nemen. (…) Soms verliest hij door de vele vernuftigheden een beetje de grote lijn uit het oog en maakt het gedicht gevoelsmatig misschien toch niet zoveel indruk als het potentieel zou kunnen.’

‘Het is koud waar ik niet ben’ is het debuut van Jelmer Esmyn van Lenteren. Het papieren debuut althans, want hij is allang een gevestigd internetdichter. De grondtoon van zijn gedichten is somber, maar humor en verbeeldingskracht vormen een tegenwicht en dat levert regelmatig verrassend goede gedichten op. Als die elementen ontbreken, zijn de gedichten minder interessant, maar slecht zijn ze nooit. Een recensie door Hans Puper.