Recensies

Deze zachte witte kamer is het debuut van Runa Svetlikova.
De bundel bestaat uit zeven korte afdelingen, waarvan er enkele verrassend goed zijn. Onderling hebben ze een sterke samenhang, wat onder meer blijkt uit terugkerende titels.

Hoewel Lévi Weemoedt (Isaäk Jacobus van Wijk, 1948) ook een verdienstelijk prozaïst is (o.a. Bedroefd maar dankbaar, De ziekte van Lodesteijn, Acte van verlating) is hij vooral bekend als dichter van pretentieloze, tragikomische verzen vol zelfspot. Bij de verschijning van Met enige vertraging juicht de uitgever: 'Goddank, hij heeft zich niet vernieuwd en zijn stem klinkt somberder dan ooit!'

Maud Verhauwaert is in Wij zijn evenwijdig goed in het stellen van niet eerder gestelde vragen. Haar verwondering over het bestaan wordt bijna vanzelfsprekend de verwondering van de lezer. Nog lang nadat ik de bundel had uitgelezen zat ik verstild uit het raam te kijken, mij vooral bewust van de ontzaglijke, onvoorstelbare hoeveelheid leven die mij ontgaat. En van de rijkdom van poëzie die probeert om ons iets daarvan bewust te maken, die dat voor ons oproept.

Vier jaar na de dood van Harry Mulisch (oktober 2010) brengt Frieda Mulisch (1974), de tweede dochter, een dichtbundel uit waarin zij zich volgens de tekst achterop 'volledig bloot' geeft en dichtend 'het gesprek' aangaat met haar vader; 'behalve verwerking vooral een eerbetoon'. Nooit vergat ik jou verdient vanwege de authenticiteit en integriteit ervan alle respect.

Alex van Warmerdam is schilder, dichter, film- en theatermaker, lees ik op de achterflap van zijn tweede bundel Ik heb de wereld geschapen. De term homo universalis schiet me even te binnen. Wie zoveel tegelijk doet heeft wel erg veel talent. En dan zo’n pretentieuze bundeltitel. Goed, men moet natuurlijk altijd wat vooroordelen overwinnen, maar een beetje argwaan lijkt me bij deze poëzie wel op zijn plaats. Dringt zich bij het lezen van de gedichten een andere mening op?

Een jaar na Het boek nul komt Philippe Cailliau (1954) met Niets verloren, alweer zijn tiende bundel.
Ook de nieuwe bundel bevat weer een aantal verzen waarin de dichter reflecteert op ziekte en zeer, maar bij uitbreiding nu ook op ouderdom en dood. De meeste staan in de derde en laatste afdeling van de bundel, omineus 'Zes gewatteerde planken' getiteld.

Freda Kamphuis (Titel, GVDKU) is een heldere, onderzoekende geest en een schatgraver in de taal. Zij laat je haar ontdekkingen zien, waarbij zij zelf een stap opzij doet. Zo lijkt het werk op zichzelf te staan, wondertjes die niemand eerder heeft ontdekt. Het is anarchistische poëzie die telkens weer haar eigen regels bepaalt, maar zonder zich nadrukkelijk af te zetten tegen de bestaande; integendeel: ze speelt ermee.Haar poëzie komt nog het dichtst in de buurt van het oude werk van K.Schippers.

De bundel Voor alles van Joost Zwagerman bestaat uit twee afdelingen van respectievelijk elf en zestien gedichten: ‘Inwaarts’ en ‘Voor en na het meesterwerk’. Ze zijn volstrekt tegengesteld: in het eerste gedeelte overheerst angst, in het tweede levenslust. Het eerste deel maakt indruk, het tweede deel doet wat gekunsteld aan, alsof een vakman een prestigieus project tot een goed einde heeft gebracht.

In 2004 verscheen bij uitgeverij P Met jou open ik oude nachten. De mooiste wijngedichten uit de wereldliteratuur, op dronk gebracht door René Smeets. Gelukkig voor de uitgever voelt niet iedereen bij zo'n titel eenzelfde huiver als ik dat doe; het boek werd een succes, en dus brengt P, zij het nogal laat, en in een co-productie met In de Knipscheer, een opvolger: Schuim van mijn dagen, schenk me gedachten. De lekkerste biergedichten uit de wereldliteratuur getapt door René Smeets in beeld gebracht door Philippe Debeerst. Opnieuw een heerlijk bladerboek.