Recensies

Paul Claes en Chris van de Poel vertaalden onder de titel Treurnissen. Mijmeringen onder wisselende hemel dertig prozagedichten die Marcel Proust als twintiger in diverse bladen schreef en verzamelde als Regrets. 'In zijn vroege werk zien we hoe de schrijver geduldig zijn stijl perfectioneert, zoals een pianist loopjes en toonladders speelt om zich te oefenen voor zijn publieke optreden', schrijven de vertalers in hun nawoord. Maar wat geniet je van toonladders wanneer je de sonate kent?

In De sleutel. Vijfentwintig gedichten van Noord en Zuid ontsloten demonstreert Paul Claes aan de hand van gedichten die de hele tijdspanne van de Nederlandse literatuur omvatten (van Hendrik van Veldeke tot Christine D'haen) dat ontoegankelijke, 'gesloten' teksten wat hem betreft niet bestaan.

De Liefde, jazeker is de nogal uitdagende titel van de nieuwste bundel van Ivo van Strijtem. Die durft! dacht ik, al voor ik een gedicht gelezen had. Alsof we in een polemiek verwikkeld zijn en onze twijfel dient te worden gepareerd, worden we op de omslag al geconfronteerd met een voor de dichter voldongen feit. 'De Liefde', jazeker en Liefde met een hoofdletter. De titel dwingt ons de invalshoek van de dichter te volgen. Hij lijkt geen andere lezing toe te laten, dan dat het over liefde en niets dan De Liefde gaat.

De laatste bundel van Roland Jooris heeft als titel Sculpturen, telt zevenentachtig gedichten en is een met poëziespecialist Bart Van der Straeten samengestelde keuze uit al zijn poëzie. De bloemlezing eindigt met tien nieuwe, nog ongepubliceerde gedichten en wordt ingeleid door Carl De Streycker.

Uitgeverij Nadorst brengt L'impossibilité d’être van kO nOrderisk als bibliofiele uitgave, een leporello in een oplage van slechts 25 exemplaren. Het bundeltje telt tien gedichten, waaronder twee langere. Ze doen verlangen naar een ruimere selectie.

Een poëziebundel uitgeven bij een Amerikaanse uitgeverij, velen kunnen er slechts van dromen. Dichter Philip Meersman slaagt er met This is Belgian chocolate in om deze Amerikaanse droom te verwezenlijken. De bundel dient alleen nog de waarschuwing mee te krijgen: ‘lectuur van deze bundel kan uw kijk op poëzie voor altijd veranderen’.

Dingeman Kuilman heeft zijn gedichten van de afgelopen vijfentwintig jaar laten aanspoelen op de pagina’s van de bundel Wrakgenoten. De ondertitel luidt ‘Verklaarde gedichten’. Dat moeten we letterlijk nemen: in de afdeling ‘Aantekeningen’ wordt ieder gedicht van een context voorzien. Maar door het toevoegen van eigen verklaringen wordt een aantrekkelijk gedicht soms slechter en een slecht gedicht nooit beter.

De poëzie van Bart Van der Straeten in zijn debuutbundel Onbalans is van de soort die volledige aandacht vraagt, die eist dat je je inspant om er zin en betekenis aan te geven, maar die je tevens in onzekerheid laat.

In de vertaling door Hans Dekkers & René Huigen verscheen bij Karaat Preludes voor Memnon van de Amerikaanse dichter Conrad Aiken ( !889-1973). Indrukwekkende poëzie, authentiek en overtuigend.