Recensies

In hier kijken we naar zoekt Hannah van Wieringen het te vaak in complexiteit, terwijl haar kracht in eenvoud ligt. Een gedicht als 'wat liefde niet is' bijvoorbeeld is in alle opzichten poëzie: het raakt aan het leven, maakt er volwaardig deel van uit, je weet dat er niets aan ontbreekt, het is af.

Het is dat Koos Geerds in zijn nieuwe bundel Dialoog met het eiland zijn godsdienstige achtergrond op een subtiele manier laat meeklinken, want anders zou de vraag gerechtvaardigd zijn of een dichter er wel goed aan doet om de meerduidigheid, de absolute vrijheid van het woord, als een belangrijk kenmerk van ware poëzie in de waagschaal te stellen.

Van archeoloog en classicus Conrad Stibbe (1925), ooit - in 1964 - initiatiefnemer van de reeks Phoenix Klassieke Pockets van de fameuze Zeister uitgever W. de Haan, verscheen onder het pseudoniem Corrado M. Hoorweg een boek over de Tachtigers. Jacques Perk en Willem Kloos staan er centraal in, Albert Verwey krijgt ook ruime aandacht, alleen Herman Gorter komt er wat bekaaid van af. Het zijn de vier dichters die tussen 1880 en 1890 de dichterlijke vernieuwing bepaalden en zo het culturele gezicht van Nederland veranderden.

Vertaler Stefaan van den Brent laat ons kennismaken met de Belgische dichter André Doms, die zich na een hermetische en nogal bombastische periode ontwikkelde tot een dichter van veel meer ingetogen poëzie.

Twee bundels zeggen de beste 100 gedichten van 2013 te bieden, die van de VSB Prijs en van de Turing Prijs. Maar in de Boxtelse DichtSlamRapbundel 2014 staat een gedicht dat alle andere misschien wel naar de kroon steekt.

Misschien wel de belangrijkste reden dat wij kunnen genieten van de poëzie van Kavafis, lijkt mij hoe hij zijn betrokkenheid bij de wereld onder woorden brengt. De liefde, en de verschrikkingen die hij ook beschrijft. Ze zijn van alle tijden.

Ik heb de tijd van Danny Degenaar is een feest van speels beelden en meerduidigheid. Met verrukkelijke illustraties van Jet Crielaard. Een bundeltje om vrolijk van te worden.

In Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was van Jeroen de Rooij brengt de poë je telkens opnieuw op zijsporen van waaruit je de weg terug zoekt. Je lijkt de weg terug te vinden, omdat je op plekken komt waar je eerder bent geweest, maar je hebt geen idee of je op de goede weg bent. Je blijkt in een labyrint te zitten waar je niet uit lijkt te kunnen ontsnappen, een ongrijpbare, transformerende wereld. De hele bundel lijkt een 'lof der onzekerheid'. Een onbepaaldheid die je tijdens het lezen tot een grote concentratie dwingt. 'Puzzelpoëzie', maar van een soort die iets wezenlijks raakt.

Met Mijn beste gedicht dat u nooit zult lezen brengen de samenstellers een eerbetoon aan de veel te jong gestorven Thomas Blondeau. Zelf had hij de weg van romanschrijver en columnist gekozen. De vraag is of hij zelf blij zou zijn geweest met dit postume poëziedebuut.