Recensies

In Venetiaanse gedichten van Maria de Groot ademen de gedichten een koele distantie die soms aan Ida Gerhardt doen denken, en daaruit maakt zich keer op keer ontroering los. Hoogtepunt van de bundel is het 36-delige 'Magnificat', dat een gedrevenheid ademt die je zelden tegenkomt

Bij Eenvoudige Gedichten van Eelke van Es krijg je de indruk dat de gedichten vaak bij toeval hun vorm hebben gekregen. Van Es rent achter elke inval aan, verrast door het bijzondere karakter van de ingeving die in zijn ondoorgrondelijkheid wel garant moet staan voor betoverende poëzie. Maar het is riskant wanneer een dichter die de taal niet zo beheerst dat hij ermee kan spelen, en zich van richting noch doel bewust is, tóch probeert om lichte poëzie te schrijven.

In Een huis verlaten dicht Jos Versteegen over een zoon die voorwerpen van zijn overleden ouders opruimt. Hiermee schetst hij een portret van een traditioneel Hollands ouderpaar, met eerbied voor beiden. Voorwerpen van de moeder drukken zorg en liefde uit, die van de vader kracht.

Van de Belgische dichter Germain Droogenbroodt verscheen in twee delen De mooiste Japanse haiku's met werk van Basho, Buson, Issa en Shiki. Levity Peters ging na wat hem zo in het genre aantrekt.

'Over het geheel genomen zijn Wiegs gedichten sterk onderhevig aan de emotionele en existentiële golfslag van zijn leven. Nu eens prikken en bijten ze, dan weer spreken ze van hoop en wanhoop en bedelven ze de vertwijfeling onder hoop uit verloren dagen.' Johan Reijmerink is onder de indruk geraakt van de af en toe panische ernst waarmee Rogi Wieg in Khazarenbloed zoekt naar een uitweg voor zijn overbewustheid van het leven zoals het zich aan hem voordoet.

Al staat de Surinaamse dichter Michaël Slory met Torent een man hoog met zijn poëzie duidelijk in een orale traditie, de gedichten zijn niet neergezet in brede, epische streken. Slory is in de eerste plaats een taalkunstenaar die de bijzondere facetten van de werkelijkheid die hij waarneemt, bijslijpt tot juweeltjes. Ieder gedicht een geschenk, zo zal hij het bedoelen.

Rawie schrijft in De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag poëzie die gespeend is van originaliteit, geen moment nieuwsgierig maakt, niet uitdaagt. Er valt voor de lezer niets in te ontdekken. Maar er valt niet te ontkennen, dat van de beste gedichten een verleidelijke aantrekkingskracht uitgaat, omdat ze het vermogen hebben je in ieder geval voor de duur ervan mee te nemen en je van een bepaald inzicht te doordringen. De vele gemeenplaatsen en clichés gaan eigenlijk pas irriteren bij het lezen en herlezen van de bundel als geheel.

Hoe de wereld zich zou openen, de titel van de nieuwe bundel van Kees Klok, riep bij Levity Peters verwachtingen op. Hij was nieuwsgierig hoe hij het zou doen, de wereld, 'zich openen'. Het gedicht met die naam zegt aan het slot: 'We hoorden van later en van geduld/ en hoe de wereld zich zou openen// als we maar eenmaal echt schrijven konden.' Toch denkt hij dat het een misvatting is dat schrijven de wereld kan openen. Dat er eigenlijk had moeten staan: 'als we maar eenmaal echt lezen konden'. Het waarnemen van de wereld is immers ook een soort van lezen. Daarna pas komt het omzetten van die werkelijkheid in taal. Met schrijven open je geen werelden, je maakt er nieuwe mee. En elke lezer opent een andere. Het is voor hem de vr

Er zijn duizenden perfect geschreven gedichten die het hart niet raken, maar onder de woorden van deze gedichten, die soms onnauwkeurig en misgeschoten zijn, soms onmachtig of prematuur losgelaten, word je boven alles de liefde gewaar voor een dierbare, die - als voor de dichter zijn vader - Onze Grote Dierbare zou kunnen zijn. Levity Peters over De Vadergedichten van Angelo Di Berardino.