Recensies

Het debuut van Ludwien Veranneman ‘Ruimtes aan de rand’, wordt besproken door Hettie Marzak: ‘Veranneman heeft een zorgvuldige, zeer verzorgde debuutbundel geschreven, waarbij ze lang heeft nagedacht over de taal waarin wordt weergegeven wat er gezien is. Ze heeft zichzelf een beetje op de achtergrond gehouden en de dingen voor haar laten spreken, zoals iemand die door een raam kijkt, tegelijk de reflectie van zichzelf op de ruit beziet.’

Tom Veys is onder de indruk van ‘Hoe er dan iets helders ontstaat’, de nieuwste bundel van Jan Geerts. De dichter heeft veel zeggingskracht en excelleert in woord en gevoel. De bundel heeft een ruime thematische reikwijdte. Veys concludeert: ‘Deze bundel lijkt op een wandeling in de bergen waarbij je enorm kan genieten van verschillende lyrische topmomenten waarin de relatie tot de ander naar voren wordt geschoven.’

Het omslag van de bundel ‘Serveersuggesties’ van Nico van Wijk is kleurrijk en nodigt uit tot lezen. In de gedichten serveert hij zijn observaties. Janine Jongsma komt af en toe aantrekkelijke beeldspraak tegen en is gecharmeerd van de eenvoudige schrijfstijl. Van Wijk beheerst helaas niet de techniek voor het schrijven van poëzie. Het lijkt meer op proza.

De uit innerlijke noodzaak geschreven bundel ‘Een zieke is een oude trui’ vormt de neerslag van de unieke wijze waarop een lightversedichter met psychische en fysieke klachten omgaat. Jaap Bakker bedient zich van complexe dichtvormen. Een recensie van Inge Boulonois.

Herbert Mouwen bespreekt de bundel ‘Aanblik’ van Paul Meeuws: ‘’Na een eerste lezing van de bundel vraag ik me af of de dichter, die ook beeldend kunstenaar is, mij meeneemt naar zijn eigen atelier of dat ik met hem op excursie ga om in musea het werk van andere schilders die hij bewondert te bekijken. Bij een tweede lezing wordt mij duidelijk dat Paul Meeuws bundel zich richt op beide aspecten. ‘Aanblik’ is een prachtige dichtbundel.’’

In de bloemlezing ‘Achter mijn rug hobbelt haar stemmetje mee’, staan de mooiste haiku’s over kinderen. De samensteller is Luc Barbé. Recensent Jeanine Hoedemakers is gecharmeerd van de bundel en heeft genoten van de vele haiku’s. Helaas stond er tot haar grote verbazing ook een haiku in van haarzelf, maar onder een andere naam. Dat is betreurenswaardig, desalniettemin biedt deze bloemlezing een schat aan haiku’s, gerelateerd aan kinderen. Een longread.

Dichter Gerard Scharn is bejaard, maar debuteert alsnog met zijn bundel ‘Aokigahara / 青木ヶ原’. Maurice Broere zegt:’ Voor mij moet poëzie ontroeren of anders gezegd bepaalde gevoelens oproepen, omdat het meer is dan datgene wat er daadwerkelijk staat en dat mis ik een beetje in deze bundel. Ondanks dat het er aan de buitenkant goed uitziet, maken de gedichten bij mij weinig los. Misschien ervaart een andere lezer dat wel.’

Annemarie Estor verbindt met kracht de geschiedenis met het heden en de toekomst, volgens Douwe Wilts. ‘Het is poëzie die mij als lezer uitdaagt, die mij uit mijn comfortzone haalt. Het confronteert mij met nieuwe woorden en werelden, verbreedt mijn blik op de wereld. Dat waardeer ik ten zeerste. Het is volgens mij een van de pijlers waarop de (hedendaagse) poëzie rust.’

De tweede bundel van Margiet Westervaarder, 'Wiggelied', is een wrange bundel met hard, direct en confronterend taalgebruik. Geen lieflijk wiegelied, maar een wig, gedreven tussen mensen en een gezin. Thema’s als angst, geweld, eenzaamheid en dreiging kenmerken deze bundel. ‘Haar gedichten lijken met harde klappen uit steen gehakt’, aldus recensent Hettie Marzak, die stoot na stoot krijgt van deze gedichten, maar dat niet erg vindt. ‘Margriet Westervaarder kan haar eigen bestaansrecht in de poëzie opeisen.’