Recensies

In de jubileumuitgave ‘Enfin’ van Anton Korteweg, treft Herbert Mouwen bijzondere en vermakelijke poëzie aan: ‘Anton Korteweg wordt niet voor niets de meester van de ironie genoemd. Er is vrijwel geen gedicht in de bundel waar ik niet om heb moeten (glim)lachen. Hij is geen komische, maar meer een humoristische dichter die het tragische met het komische in zijn gedichten verbindt. Korteweg is een kundig dichter, hij heeft oog voor zijn voorgangers en hun poëzie en maakt gebruik van hun werk.’

Jeanine Hoedemakers is als babyboomer onder de indruk van millennial Senne Bogaerts, die met ‘De vochtige slapeloosheid’ zijn debuut maakt. De pakkende titels zijn gedichten op zich en er gebeurt veel in deze gedichten.‘Bogaerts schrijft poëzie op twee manieren: dikwijls zit de poëzie in de originele beschrijvingen en de soms welhaast kinderlijke gedachtekronkels, vaak ook zit hij verborgen tussen de regels.’

Marc Bruynseraede verdiepte zich in de debuutbundel ‘Nog iets dat ik weet over jou’ van Stefaan Pauwels: ‘Hij toont een rijk arsenaal aan beelden en verbeelding, aan taalkracht en aan achterliggend decor van beleving en belezenheid. Zijn verzen zitten goed in mekaar, al roepen ze soms vreemde werelden op, maar in dichtkunst is een en ander toegelaten.'

Marc Eyck vindt in de nieuwe bundel van René van Loenen, 'Surplace', gedichten die vertraging gebruiken om poëtisch voordeel te behalen. Hoewel Van Loenens taalgebruik in vorige bundels ook wel geduid werd als eendimensionaal, lijkt de dichter zich met deze bundel te revancheren. Het taalgebruik in deze bundel is eenvoudig en transparant, en roept op deze manier herkenning op. Toch mist de recensent 'de worsteling met de mooi beschreven ervaringen of overdenkingen. De gedichten schuren niet, gaan je niet onder de huid zitten.'

Het werk van de Oostendse kunstenaar Spillieart inspireerde Paul Demets, 25 jaar geleden, tot het schrijven van ‘De landsheer van de Lethe’. In bewerkte vorm is deze nu pas gepubliceerd. De wisselwerking met de beelden van Spilliaert staat centraal in de bundel. Peter Vermaat: ‘Wanneer je die beelden volkomen buiten beschouwing laat – wat in deze Google-tijd vrijwel onmogelijk zou zijn – vallen de gedichten op diverse plekken achterover omdat het bijbehorende beeld van Spilliaert ze geen wand geeft om tegen te leunen.’

‘Retrospectieven’ is het poëziedebuut van Monique Hendrik, de Nederlandse kampioen Poetry slam 2021. Een View-Master waardoor je zeven gedichten kunt lezen in 3D, afgedrukt op kunstwerken van Lilia Scheerder. Een originele kennismaking en ook heel mooi uitgevoerd. Hendriks laat in haar poëzie een grote verbeeldingskracht zien en geeft op het podium een goede performance weg. We zullen in de toekomst zeker meer van haar horen. Een recensie van Janine Jongsma.

‘controversiële diersoort’, samengesteld door arnoud rigter en sieger baljon, is een bloemlezing, maar je kunt hem net zo goed als een op zichzelf staande bundel beschouwen: hij bestaat uit vijf afdelingen en de namen van dichters staan niet bij de afzonderlijke gedichten, waardoor ze optimaal op elkaar inwerken en een onderlinge samenhang vertonen. Een recensie van Hans Puper.

De bundel ‘Landschap met blauwe schutting’ van Rik Andreae is alweer zijn vijfde. Maurice Broere vindt de poëzie van Andreae intrigerend, maar ook ondoorgrondelijk. Niet vanwege de diverse thematiek, die is herkenbaar met onderwerpen als natuur, ouder worden en de dood. ‘De verzen zijn vaak vervreemdend en soms absurdistisch. Een kennismaking met dit werk was voor mij zeker de moeite waard.’

Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands van 2009 tot 2013) heeft met ‘Compacter’ een verzamelbundel samengesteld met gedichten uit zijn vorige bundels. Dit jaar schrijft hij ook het Poëziegeschenk. Hettie Marzak vindt het dichterschap van Nasr bijzonder: ‘In betrokken maatschappijkritiek stelt hij onrecht aan de kaak. Liever ziet hij zich omringd door eerlijke barbaren dan door gecultiveerde leugenaars. En deze voorkeur spreekt hij uit in bevlogen en betoverende taal, bezwerend en evocatief.’