Recensies

Herbert Mouwen bespreekt het poëzieprentenboek ‘Miauw, miauw, miauw!’ van Annie M. G. Schmidt & Sylvia Weve. Met daarin aantrekkelijke en grappige tekeningen: ‘Dertien van de eenentwintig gedichten gaan over katten. Ook zonder het maatschappelijke engagement van de auteur zijn de gedichten aantrekkelijk voor kinderen. Ze bevatten een strak metrum, dan weer een speels ritme. Een heldere opbouw en het anekdotische karakter zijn altijd aanwezig in de gedichten.‘

‘Vers gekruid’ van Inge Boulonois is een heel prettig leesbare bundel met een erg gevarieerd aanbod van dichtvormen, volgens Maurice Broere. ‘Voor de lezer die niet bekend is met het light verse is dit een uitgelezen gelegenheid om er kennis mee te maken. Nergens worden de verzen flauw of nietszeggend, wat in dit genre wel op de loer kan liggen. Boulonois slaagt er wonderwel in om het in meer dan honderd gedichten boeiend en grappig te houden en de diepgang ontbreekt zeker niet.’

Geert Zomer bespreekt de bundel ‘Het verdriet van de fluit ’van Saya Yasmine Amores: ‘Het is beschrijvende, vaak schrijnende tweetalige, poëzie. Ieder tweetalig gedicht spiegelt op haar beurt het innerlijk van de dichter. De dichteres lijkt verwikkeld in een spel tussen afstand en nabijheid, welke overbrugd wordt door verlangen, maar ook door boosheid, blijheid, angst, verdriet en pijn.’

Hettie Marzak over de bundel 'Je zult me vinden in elk woord dat ik schrijf' van Lamia Makaddam: 'De gedichten in deze bundel zijn niet bedacht, niet geschreven met een pen die steeds weer schrapt. Deze gedichten moeten direct in het hart zijn opgeweld en rechtstreeks op papier gezet, zonder doorhalingen of correcties, zo ongeveer op de manier waarop Mozart volgens de overlevering zijn muziek noteerde. Het zijn gedichten over liefde, lichamen, vrouw-zijn. Hier is een vrouw aan het woord die ongeremd het leven zelf bezingt.'

Recensent Kamiel Choi vindt ‘Verzamelde gedichten’ van Hubert van Herreweghen een buitengewone, zorgvuldig samengestelde bundel: ‘’De verzamelde werken van de ‘nestor van de Vlaamse poëzie’ Hubert van Herreweghen is een dikke pil van 976 bladzijden. Voor literatuurliefhebbers vooral interessant om de ontwikkeling die van Herreweghen heeft doorgemaakt in 72 jaar. Dit is een dichter die veel meer bekendheid in Nederland verdient.''

Een lyrisch ik, dat zorgvuldig is ontdaan van emotie, neemt het dagelijkse leven waar in de bundel ‘Wie dit leest is gek’ van Heidi Koren. Recensent Peter Vermaat: ‘Hier lijkt een dichter aan het woord die vooral wil voorkomen dat haar taal als poëzie herkend wordt. De klanksuggestie en de variatie in betekenis die de lezer op het verkeerde been zet, ik kan ze in deze bundel niet aanwijzen. De lezer mocht eens willen herlezen wat er niet staan mag. Die is gek.’

'Overstekend wild’ zorgt ervoor dat er een grotere alertheid van ons mag worden verwacht voor wat zich onverwacht aan ons kan voordoen, vindt Johan Reijmerink in zijn bespreking van de gelijknamige bundel van Herman Leenders. 'Blijkbaar kunnen we ervaren dat zich op ongelegen momenten ervaringen kunnen voordoen, waarbij wij zwijgend op zoek [zijn] naar ontroering.’

Maurice Broere dook in de bundel ‘Slagwerk, een kleine coronasuite’ van Mark Meekers: ‘Alle thema’s die wereldwijd een rol spelen komen in de bundel langs: eenzaamheid, huidhonger, angst, onzekerheid, ouderen, kwetsbaren, de overbelaste zorg, contact, afstand, heimwee. Ook de positieve kanten van de periode komen aan bod. Er is meer oog voor natuur. Er komt wel een heel aardig beeld van een heel unieke periode in naar voren met alle bijbehorende emoties.’

De bundel ‘Het donkere hart van de zonnebloem’ van Maria de Groot ziet recensent Hettie Marzak als een verborgen juweel: ’De Groot verbindt het daagse met het eeuwige, het lagere met het hogere, met een eigen symboliek, een sterk ritme en eindrijm en een mooie taalplastiek. Herlezing is aan te raden; dan ontsluiten sommige gedichten zich zoals een zonnebloem dat doet.’