Recensies

Maurice Broere bespreekt 'Onder de vogels' van Dirk Kroon: 'De dichter is een man op leeftijd en dat levert bespiegelingen op over het leven. De gedichten zijn stuk voor stuk voorbeelden van poëtisch vakmanschap en zeker het lezen waard, maar echt ontroeren willen ze niet. De thematiek is goed uitgewerkt, maar het is niet echt een onderwerp dat je origineel zou willen noemen. Dit dubbele gevoel blijft een beetje hangen na bestudering van de bundel.'

‘Al mijn kappers’ van Willem van Zadelhoff heeft volgens Hans Franse als hoofdthema de vergankelijkheid als een worsteling tegen het verleden: ‘beelden van toen roepen andere beelden op, herinneringen aan overleden vrienden en bekenden, aan zijn gestorven vader.’ Sombere en sobere poëzie, met veel aandacht voor het juiste woord; een bijzondere bundel, waarin de schaduw van het verleden nooit verdwijnt.

Recensent Herbert Mouwen vindt ‘Liefde in tijden van brand’ van Mark Boog zeer toegankelijk en de moeite waard: ''De buitenwereld kan zo destructief zijn, zo alles vernietigend in brand staan, zo’n vuurzee zijn, dat je geen keus hebt dan om je af te schermen. Je moet. Wanneer je je dat realiseert, dan is er altijd nog het vuur in jezelf dat jou (en je geliefde) ontplooiingskansen geeft: de vurige liefde, het brandende verlangen, ‘het zinderende lijf’, de smeulende aanwezigheid van de geliefde die bij tijd en wijle explodeert in verhitte hunkering.''

In de derde Poëzie Kort van dit jaar bespreken we vier bundels: Carl Norac – ‘Journal de gestes / Gebarendagboek’ (Eric van Loo), Brigitte Spiegeler – ‘Ongeëvenaard’ (Janine Jongsma), Jozef Deleu (redactie) – ‘Het Liegend Konijn 2020 / 1’ (Hans Puper), Gilles Boeuf – ‘Generaties’ (Eric van Loo)

Met ‘De verschroeide Hof van Eden’ schotelt schrijver Daniël Van Hecke de lezer een kanjer van dichtbundel voor: 160 pagina’s en 13 cycli. Een bundel die ook zijn licht op de actualiteit laat schijnen, getuige het bijvoeglijk naamwoord ‘verschroeide’ in de titel. Marc Bruynseraede raadt de lezer aan de iPad bij de hand te houden: ‘De auteur beschikt over een brede culturele en cultuurhistorische bagage en gebruikt deze graag als referentiekader.’

Peter Vermaat rekent ‘Het weefsel’ van Daniël Vis tot de zogenoemde filosofische poëzie. Maar binnen dit genre vormt het een positieve uitzondering: ‘Een ogenschijnlijk zachte stem die met een scherpe tong het scalpel in je dagelijkse ervaring van de werkelijkheid blijkt te hebben gezet.’ Tegenover de mythe van een kleine mens die door een groot opperwezen in een onbegrijpelijke en ongrijpbare wereld geplaatst is stelt Vis een nieuwe mythe: ‘die van de mens die met de taal zijn eigen omtrek uitbeitelt uit de ervaren werkelijkheid.’

Marc Bruynseraede heeft genoten van de bundel ‘Omtrek van water’ van Philippe Cailliau: ‘Als je zoiets fluïde en archetypisch als water tracht te vatten, betekent dit voor Cailliau’s poëzie zoiets als finaal thuiskomen. Zijn taal toont dat overvloedig aan. Maar meer dan zee, dan water, is er de verkenning van de taal en van het innerlijk. Het rijke taalgebruik straalt speelse lenigheid uit. De toon is ook rustiger geworden dan in de voorgaande bundels.’

‘In het vlees’ van Roelof ten Napel is een lijvige bundel. Het kostte Paul Roelofsen wat moeite om er in te komen, al was het maar omdat de 140(!) genummerde sonnetten uit het eerste deel op willekeurige volgorde door elkaar staan. Het tweede deel, ‘Het uitschot: Iskariot’, is een indrukwekkende monoloog waarin de dichter zich vereenzelvigt met Judas. ‘Deze poëzie vraagt een overmaat aan geduld, toewijding en concentratie.’ Maar de moeite loont: ‘Intense poëzie van de buitencategorie die boeit, woelt, tergt en niet loslaat.’

Peter Vermaat laat zich meevoeren door de poëzie in ‘De droom van eb inkt diervoer’ van Erik Bindervoet: ‘Misschien is dit ook wel de sterkste kwaliteit van Bindervoet ’s poëzie, namelijk dat je door de taal in een stroomversnelling van klank en associaties getrokken wordt, die zijn eigen structuur en logica aan je oplegt zonder dat je de behoefte voelt om op het gebied van betekenis het stuurwiel in handen te blijven houden.’