Recensies

Akwasi staat bekend als een inspirerende persoonlijkheid, die vaak maatschappelijke kwesties aankaart en daarbij van zijn hart geen moordkuil maakt. ‘Gaan we nu doen alsof er niets aan de hand is?’ Akwasi wil de dingen liever bij zijn naam noemen. En dat doet hij met verve. Toch hoopt recensent Eric van Loo dat hij bij zijn nu al aangekondigde tweede bundel meer zal schaven en schrappen. Dat hoort immers ook bij het ambacht van de dichter.

Astrid Arns is de moeder van Jana en de nicht van Frouke Arns. Maurice Broere over ‘Mijn naam op de deur’: ‘Een debuut dat naar meer smaakt, mooie puntige zinnen, opvallende observaties. Een schrijfster die wat te zeggen heeft in mooie melodische taal. Soms wel wat somber, het leven is niet altijd een feest. Een waardig lid van de dichtfamilie.’

Romain John van de Maele:‘Stilte in mij’, een bundel die gedichten van Marleen de Crée bij beeldend werk van Goedele Peeters bevat, valt […] onmiddellijk op door de aparte vormgeving (…). De stilte stelt de dichteres in staat om het verleden te exploreren, de tijd toen nog veel mogelijk was: de groei, het spel en de vreugde. De tijd toen nog veel woorden werden gebruikt om het leven te begeleiden en/of vorm te geven. De tijd die als tegentijd de dood uiteindelijk verzacht.’

Ingmar Heytze wilde zijn dochtertje iets moois vertellen. Maar zoals het krijsende baby’s betaamt, viel ze in slaap voor het verhaaltje uit was. Recensent Eric van Loo heeft vijftig bladzijden lang ademloos geluisterd. Naar hoe het moderne vaderschap op de hak wordt genomen. Naar hoe de dood op onverwachte momenten in het leven opduikt. En nog veel meer. Dit alles natuurlijk vervat in Heytzes onnavolgbare stijl, waarbij associatieve gedachtesprongen en absurdistische humor vaak de motor van het gedicht vormen.

In ‘Poëzie Kort 2018/4’ recensies van Yolandi de Beer, Hans Franse, Hans Puper en Lennert Ras over ‘Voor ek my kom kry’, de bundel van Pirow Bekker die het soms rauwe leven in Zuid-Afrika weerspiegelt, het debuut ‘Hemeltranen’ van Esther de Beun, ‘Het Liegend Konijn 2018/2’ en de vervreemdende bundel ‘Dembrandt’ van Marc van der Holst.

Herbert Mouwen is zeer ingenomen met de nieuwe bundel van Stefan Hertmans: ‘Onder een koperen hemel’ is wat de vorm en leesbaarheid betreft een toegankelijke dichtbundel, maar dat geldt zeker niet voor de inhoud.’ Maar wie de moeite neemt om in de bundel door te dringen wordt beloond. Mouwen typeert hem als een betekenisvolle bundel, die in zijn ogen nu al een mijlpaal is in de dichtkunst van de lage landen.

Hans Franse is enthousiast over de nieuwe bundel van Edwin Fagel, omdat de gedichten een consistent geheel vormen en –in tegenstelling tot veel vrijblijvende hedendaagse poëzie– een onderwerp hebben dat ertoe doet. Bovendien realiseren zij de oerfunctie van het gedicht: de bezwering, de eenwording. ‘Het extatische landschap in’ laat zien, dat er “in deze materialistische tijden nog plaats is voor mystiek.”

De bundel ‘Pessimisme kun je leren!’, samengesteld door Özcan Akyol, is een verjaardagscadeau voor de zeventigste verjaardag van Lévi Weemoedt. Terecht, vindt Inge Boulonois: ‘In de wereld van de letteren was Weemoedt indertijd een grote naam. Samen met Hans Dorrestijn introduceerde hij 'De Nieuwe Treurigheid', een stroming waarin weemoed en pessimisme met een liefst forse dosis humor worden opgevrolijkt.

Joop de Vries: ‘Hans Dekkers heeft zich met deze gedichtenbundel geen goede dienst bewezen (…) Zijn poëzie is niet uitnodigend, te vaak gedesemantiseerd en door het ontbreken van noodzakelijke interpunctie niet bepaald lezersvriendelijk. Jammer, aan fantasie en levenservaring ontbreekt het hem niet.’