Meandermagazine

De boodschap die veel poëzie verkondigt: wij mensen kunnen gaan, wij kunnen sterven, maar de vogels zullen toch blijven zingen. Het is poëzie die vertrouwde troost biedt, maar die in oorlogstijd geen bestaansrecht lijkt te hebben. ‘Voor zwaarden en speren is de pen van geen belang / wat kunnen pennen met lansen doen // Gesproken woorden zijn niet nuttig of worden / rode zwaarden op een tong.’

Zo kunnen we ons het leven voorstellen als we ouder worden, rustig, verbonden met de kleine alledaagse dingen en het leven in de tuin. Met een regel als ‘Jongens zijn van lente.’ Meer woorden zijn niet nodig om de lezer te laten doorlezen. En in dat prachtige Vlaams van ‘ik zie je graag’ of ‘koekebrood’, dat zeker en vast veel lekkerder is dan een feestbrood.

Jan Glas is dichter-beeldend kunstenaar. Een hele mondvol. Eerst was het ‘dichter en beeldend kunstenaar’, later ‘dichter/beeldend kunstenaar’ en nu dus met koppelteken. Omdat de twee elkaar in evenwicht houden. Dit interview gaat alle kanten op, net als zijn gedichten: beeldende kunst, (jazz)muziek, Gronings in vergelijk met Nederlands en op het eind nog wat poëzie-helden. Het zit allemaal onder zijn poëzie.

In 'De ontdekking van de nacht’ van Guy van Hoof is het leidmotief de tijd: tijd die aan ons voorbij holt, of een eeuwigheid kan duren, tijd ook die we willen tegenhouden en soms willen stopzetten. De observaties van de dichter nodigen uit tot stilstaan en bezinnen. Dat hij autobiografisch schrijft, versterkt dit effect. Een recensie van Janine Jongsma.

Een dichter is geboren. Met eenvoudige taal, directe zegging, een duidelijke samenhang, van de zwammen tot de reis zonder ticket. De vermenging van angst en afkeer die sterk eindigt in de opsomming van de dreigende namen van de zwammen, de parallel van de zwammen en de tumor. Beschouwend, betrokken, nergens larmoyant, met een kernachtige afsluiting in de vorm van een haiku.

Poëzie vindt bij Ingmar Heytze haar oorspronkelijke plaats terug als woorden voor muziek. Zelf was hij het liefst een musicus als Paul Mc Cartney geweest, muziek makend bijna achteloos, speels. De discrepantie tussen het ik en de tijd gaf Heytze ook heel knap vorm in zijn theatermonoloog ‘De Wanen’. Er zijn weinig dichters, die de spankracht van hun taal zo kunnen tonen.