Meandermagazine

Paul Roelofsen bespreekt ‘Minder in het echt’, de tweede bundel van Marc Lonneville. Hij constateert ‘dat het voor een aanzienlijk deel een taalexperiment is, waarbij werkelijkheid en schijn elkaar opzoeken en zich zowel met elkaar vermengen als zich van elkaar verwijderen.’ Maar ook dat er een deel is dat aangenaam ontvankelijk is.

Langzamerhand raken ze gebiografeerd, de Vijftigers. De nieuwste aanwinst in de rij van hun levensbeschrijvingen verscheen kortgeleden: De levens van Claus, een voortreffelijke biografie van Mark Schaevers. En nog zijn niet alle Vijftigers met een biografie in de literatuurgeschiedenis bijgezet. Om vast te stellen wie ontbreken, is natuurlijk een namenlijst nodig. Wie zijn nu eigenlijk die Vijftigers?

Mischa Andriessen is erg bezig met de klank en het ritme van het gedicht, dat zijn voor hem wezenlijke elementen in poëzie. Hij is ervan overtuigd dat door de melodie en het ritme een karakteristieke communicatie ontstaat. De muzikaliteit waarmee hij zijn werk probeert vorm te geven, geeft hem houvast, daardoor durft hij grote, heftige thema’s aan te gaan.

Douwe Wilts bespreekt de bundel ‘Groene glans’ van Dinie Sophie Fintelman: ‘Met de voortdurende terugkeer van oorlog en lieveheersbeestjes – zij het gerepresenteerd in verscheidene beelden – hebben we een element te pakken, waarmee Fintelman de bundel tot een geheel maakt. Een element, inderdaad: om de compositie nog strakker te maken laat Fintelman diverse beelden terugkeren, zoals schapen met blauwe vlekken in de vacht.’

In eerste instantie waren de gedichten van Rivqa Kriek alleen voor haarzelf en dus zijn ze behoorlijk persoonlijk en ongefilterd. Totdat iemand zei, ‘wil je niet iets serieus hiermee doen?’ Dichten is iets waar ze veel artistieke vreugde uit haalt, en wat ze nu graag met mensen deelt. Naast dichten maakt Rivqa ook veel kunst.

Zo’n tien jaar geleden liet Judith Herzberg haar lezers kennismaken met de Hopla, een zeer kort, maar raak geformuleerd gedicht. Het derde deel hiervan heeft als titel: ‘Bijna 90 Hopla’s’ en wordt besproken door Hettie Marzak: ‘Verdriet en humor met raffinement samen in een klein gedicht ondergebracht, dat is de sterkte van Herzberg. Haar beeldspraak is nooit afgesleten en haar ideeën en invallen zijn verfrissend origineel. Ook heeft ze geen grote onderwerpen nodig om grote gevoelens over te brengen.'