Herbert Mouwen is dichter, prozaschrijver, recensent en docent Nederlands. Hij debuteerde in 1991 met de dichtbundel De zon is kapot. Van zijn hand verschenen gedichten in onder meer Brabant Literair, De Gekooide Roos, ´t Muzenkoeriertje, Cubra en Meander Magazine. Volgend jaar komt er een nieuwe dichtbundel uit bij uitgeverij Boekscout.
Pieter Lobbezoo is een van de jonge talenten die de literaire tijdschriften en poëziepodia bestormen. Hij deed pas net eindexamen, maar schrijft al erg volwassen gedichten. Meander stelt deze creatieve jongeling aan u voor.
De Spaanse dichteres Maria Sanz is buiten haar vaderland relatief onbekend. Daar komt nu in het Nederlandse taalgebied verandering in, dankzij vertaler Fa Claes. Voor deze aflevering van Wereldpoëzie had Sander de Vaan een kort gesprek met Sanz, die haar hart aan haar geboortestad Sevilla én de poëzie heeft verpand.
Maria Sanz
Galmende gooi
Je deed het venster open. De dag ging klaren
boven alle eeuwen. Een distelvink
kwam op de vensterbank, op zoek
naar een geslaagde echo om die aan te heffen.
Het hart welde op, het lichaam zalfde zich
met de vroege bries. Langzamerhand
verschenen opnieuw al de taferelen
waarin hij wist op te treden, het voorspelbare
voor een afwezigheid wreed als de zijne.
En plotseling werd je gewaar:
de vlammen van zijn handen op je schouders,
het volmaakte plengoffer van de dauw
dat in jou overstroomde. Je omgaf hem
met adem van honing, reeds ademloos
na je voorkomen te hebben verzorgd.
Nooit was hij daar. De dag ging klaren boven
al het leed. Een paar trillermelodieën
slaagden erin om in je geheugen binnen
te dringen en uiteindelijk gaf je toe
dat je op hem aan het wachten was
zelfs voor je wist dat je op hem wachtte.
Uit Lance sonoro, 2007
Vertaling Fa Claes
Herbert Mouwen
De anderen
die de wassende maan weggeven
aan een dode hunkering, die zich
huizen en tuinen dromen van ziel
en lichaam, die luisteren naar het
gazongras dat onhoorbaar groeit,
die hun verkleumde handen ruilen
voor de vurige monden van de zon,
die met hun ogen akkers kunnen
omploegen en inzaaien en die zich
ontworstelen aan het ongerijmde
melodietje van een straatmuzikant,
die gaten slaan in hun geheugen
en niet meer weggaan, die denken
dat vrouwentongen kamerplanten
zijn en die de dwangbuis die ik hun
aandoe als een bevrijding voelen