Op het eerste gedicht lijken de gedichten in Als was zij mijn vrouw van Jan Glas vrij droog. Zijn nuchtere en bijna banale constateringen hebben bij elkaar een heel eigen chemie. Bij het lezen blijf je haken aan ironie en aan wat er niet verteld wordt. Al lezende ga je van deze dichter houden.
Gerrit Komrij’s Boemerang en andere gedichten is met ware ‘doodsverachting’ geschreven, zoekend naar een wankel evenwicht te midden van het mysterie dat leven heet en dat zijn schaduwen uitstrekt tot ver over de grens van leven en dood heen. Je kunt de vraag over het leven na de dood nu wel van je af willen werpen, maar hij komt weer als een boemerang bij je terug.
In Wat geen teken is maar leeft schenkt Michiel van Kempen de lezer een diffuse maar ruime werkelijkheid. Hij heeft het over een scheiding die nog geen scheiding is, geliefden die zich van elkaar vervreemden, een verleden dat niet sterft. Ondanks de soms vaag doorschemerende melancholie is dit poëzie die getuigt van een onstilbare honger naar de werkelijkheid, waarvan de vergankelijkheid soms wordt betreurd, en waarin het nieuwe met plezierige vanzelfsprekendheid wordt binnengehaald. Deze poëzie brengt je even in de staat van de levenskunstenaar die het leven hoe dan ook als rijk ervaart.
Roelof ten Napel (1993) schrijft, studeert wiskunde aan de Universiteit Utrecht, won Kunstbende en was Write Now!-finalist. Onlangs heeft hij een contract aangeboden gekregen bij literair agentschap Sebes & Van Gelderen. Momenteel werkt hij aan een roman.
Roelof ten Napel
POËTICA (III)
zoals alle geruchten
moet je ze betwijfelen, afwachten
tot het beweerde wordt bevestigd
in wat het zegt
het zijn echo’s aan de verkeerde kant
van het spreekwoord
en je moet maar één ding doen:
houd het in gedachten
tot het bezweerde zich vestigt
in het echt