In Venetiaanse gedichten van Maria de Groot ademen de gedichten een koele distantie die soms aan Ida Gerhardt doen denken, en daaruit maakt zich keer op keer ontroering los. Hoogtepunt van de bundel is het 36-delige ‘Magnificat’, dat een gedrevenheid ademt die je zelden tegenkomt
Bij Eenvoudige Gedichten van Eelke van Es krijg je de indruk dat de gedichten vaak bij toeval hun vorm hebben gekregen. Van Es rent achter elke inval aan, verrast door het bijzondere karakter van de ingeving die in zijn ondoorgrondelijkheid wel garant moet staan voor betoverende poëzie. Maar het is riskant wanneer een dichter die de taal niet zo beheerst dat hij ermee kan spelen, en zich van richting noch doel bewust is, tóch probeert om lichte poëzie te schrijven.
In Een huis verlaten dicht Jos Versteegen over een zoon die voorwerpen van zijn overleden ouders opruimt. Hiermee schetst hij een portret van een traditioneel Hollands ouderpaar, met eerbied voor beiden. Voorwerpen van de moeder drukken zorg en liefde uit, die van de vader kracht.
Van de Belgische dichter Germain Droogenbroodt verscheen in twee delen De mooiste Japanse haiku’s met werk van Basho, Buson, Issa en Shiki.
Levity Peters ging na wat hem zo in het genre aantrekt.
‘Over het geheel genomen zijn Wiegs gedichten sterk onderhevig aan de emotionele en existentiële golfslag van zijn leven. Nu eens prikken en bijten ze, dan weer spreken ze van hoop en wanhoop en bedelven ze de vertwijfeling onder hoop uit verloren dagen.’
Johan Reijmerink is onder de indruk geraakt van de af en toe panische ernst waarmee Rogi Wieg in Khazarenbloed zoekt naar een uitweg voor zijn overbewustheid van het leven zoals het zich aan hem voordoet.