Dodemansdagen van Willem van Toorn en Hans van de Waarsenburg wordt door de uitgever gepresenteerd als werk van dichters die elkaar gedichten schrijven over het leven: ‘Twee dichters in dialoog over liefde, de herinnering en de onherroepelijke tijd, en over de dood.’
Het is fijn verdwalen in de poëtische werelden van Floor Buschenhenke. Haar tweede bundel, Het moeten eenhoorns zijn, bevat mythologische wezens, belevingen van kinderen en zelf uitgevonden machines. Gedichten om vrolijk van te worden, maar ook met een spannende gelaagdheid.
Joop Leibbrand schreef sinds 2001 honderden recensies van poëziebundels voor Meander. Daarnaast leest hij ook nog de bundels die hij verdeelt onder de andere recensenten. Weinigen zullen de afgelopen jaren zoveel Nederlandse bundels onder ogen hebben gekregen.
Een uit de hand gelopen hobby?
Caroline Kramer Burgerzaken De man deed zijn blouse wat losser Zijn manchetknopen wat losser De rest deed hij ook wat losser: Zijn riem, zijn broek, zijn schoenen, zijn veters De man was nu helemaal los Hij keek naar zichzelf Voelde zich in zijn hemd gezet Ik heb het zelf gedaan, dacht hij Ik heb alles losgemaakt Moet het weer vast? Nee, ik druk gewoon op de knop En beantwoord een volgende vraag Een klant kwam aanlopen Deze had alles die ochtend juist goed vastgezet: Het speldje op zijn boord, de knopen van zijn jas Het stiksel van zijn broek En […]
Uit het ingestuurde werk selecteerde de redactie vijf gedichten. Van Jelle Jan Klinkert, Niels Vonberg, Elisabeth Kaldas, Wim Klooster en Edward Hoornaert.