Het literaire tijdschrift Liter is bezig aan zijn zeventiende jaargang en voor het eerst heb ik er nu een aflevering van in handen – de jongste, die van juni. Als de inhoud van dit nummer maatgevend is, heb ik al die jaren iets gemist, want het blijkt een blad te zijn waaraan zorg wordt besteed, zoals wat betreft inhoud als presentatie.
Louis Radstaak schrijft in Lawaai!! poëzie; die sterk beınvloed is door het futurisme. Maar Radstaak verliest zich in de veelheid van interessante, van internet geplukte fenomenen die zijn uiterlijke leven behelzen. Wat ontbreekt is ‘binnenkant’.
Wie Remco Campert in zijn columns in de Volkskrant volgt (na zijn herneming van Somberman is hij daar zelfs zelfs twee keer per week aanwezig), weet dat hij vaker dan vroeger terugkijkt en regelmatig zomaar wat in eigen werk bladert en dan naar aanleiding van wat hij opdiept, herinneringen ophaalt. Het zijn vaak aardigheidjes, anekdotes, maar hoe pretentieloos hij ze ook presenteert, ze hebben altijd een ondertoon van ernst en melancholie. Precies wat je ook aantreft in het eerste gedicht van de nieuwe bundel Licht van mijn leven.
Gerry van der Linden (Eindhoven 1952) debuteerde in 1978 bij de Bezige Bij met de bundel ‘De aantekening’. Ze werd ontdekt door Remco Campert en haar eerste gedichten verschenen in het literaire tijdschrift ‘Gedicht’. Na haar eerste bundel leefde ze vier jaar in Amerika, waar ze zonder dat ze het eerst zelf door had met Alan Ginsberg op het podium stond. Haar werk sprak hem aan. Pas in 1990 verscheen haar tweede bundel ‘Val op de rand’. Ze publiceerde daarna bij verschillende uitgeverijen naast gedichten ook verhalenbundels. Op dit moment is bij Nieuw Amsterdam haar tiende poëziebundel ‘Stadswild’ verschenen. Voor deze bundel reisde ze met een werk- en reisbeurs van het Letterenfonds naar Portugal.
Gerry van de Linden
aqueduto da esperança
De kleine werkers in het aquaduct
veegden met hun grote vegers
modder en ratten uit de watergeul
veegden elkaar op de hoop
van Aqueduto da Esperança
dronken van zuurstoftekort
bovengronds nuttigde de bourgeoisie
thee met een smaakje –